What children’s drawings would look like if it were painted realistically
(by RIAN on DECEMBER 4, 2011 - I used his article as I couldn't have said it better)
The Monster Engine is one of those projects that make me love the Internet for its ability to expose amazing creative talent to a worldwide audience. Illustrator Dave DeVries started with a simple question: What would a child’s drawing look like if it were painted realistically?
In his own words:
It began at the Jersey Shore in 1998, where my niece Jessica often filled my sketchbook with doodles. While I stared at them, I wondered if color, texture and shading could be applied for a 3D effect. As a painter, I made cartoons look three dimensional every day for the likes of Marvel and DC comics, so why couldn’t I apply those same techniques to a kid’s drawing? That was it… no research, no years of toil, just the curiosity of seeing Jessica’s drawings come to life.
The Monster Engine is the 48-page outcome from that curiosity, and it looks wonderful. He describes the process as follows:
I project a child’s drawing with an opaque projector, faithfully tracing each line. Applying a combination of logic and instinct, I then paint the image as realistically as I can.
Below are some of my favorite illustrations from the project. Be sure to check out the WHOLE GALLERY.
I finally decided on which photographs I am going to exhibit in 2012.
It was not an easy choice, as I have a lot of different subjects.
At first, I really wanted to exhibit one of my new projects, but then I decided to work on them for two more years before showing them to the public.
I wanted to show a little of my 'different' work. In this age everything has to be 'different', 'strange' or 'spectacular'. But then I talked with a few people who are very important to me when it comes down to taking decisions on a photographic level, and I finally decided that I am going for several small pictures, than f.i. two 'in your face' ones.
Therefore I am going to use my portraits of children. I have quite a few of them and am actually very pleased with the quality and expression of some of them.
In the mean time, David designed quite a few new tattoos. They are mostly swirly organic and flowery, except upon request. Some drawings are made out of passion only, which means they are available.
While drawing in the flow, he also designed a few new ones for himself. This one consists out of two birds who represent our children. One bird has a missing feather. It is our son. Finally, the drawing was put into the shape of a tear.
In the mean time the European dragon also has been finished and it looks really beautiful. All the shading that had to be done on the scales was a very good practice indeed. And it was nicely done, if I may say so myself.
For me he designed an owl sitting on a branch (kind of Tim Burton style). On this branch grow two flowers. One straight and perky, one a little lopsided. These flowers represent our two children. One of them has Celebral Palsy, so that's why the flower grows to one side.
This tattoo still has to be colored, but it's already everything I want and more.
The latest design is a tattoo of an Angel, sitting in clouds. This tattoo is meant for someone's arm.
I used to think tattoos did not have to have a deeper meaning. A tattoo simply had to be beautiful.
Nowadays I see tattoos in a whole new dimension. They can be meaningful and very deep.
Another example is the request of a man in his sixties who recently lost his loving wife. He wanted a design of a red rose with the name of his wife in it. It had to be a real old school tattoo. So David designed this one:
Tattoos can be bold, rough and daring, beautiful graceful and stylish or incredibly deep, loving or sad. But in
all cases, they tell you a story about their owner. Isn't that a kind of magic?
I have been asked to do a workshop photography for team-building purposes for enterprises.
Needless to say: this is very fascinating.
However, it is not quite easy to come up with a theme or to figure out how to start and end such a session.
First of all I think we should keep in mind the main aim of such a team-building day, namely to incite the team-spirit. A strong team is able to realize strong things. At the end of this team-building, the employees should feel a kind of bond.
I already know that this bond will have to be shown in the pictures they have taken, and the collage (or something else) which will be made by them, or by me with their directions.
What I also know, is that is has to be FUN. They have to think out of the box, create and laugh a lot.
And last but not least, there is the time-issue. How much can I do in 2 or 3 hours and will I succeed to stay within this limit?
So at the moment, I have to thoroughly think this through. Any tips will be deeply appreciated.
After 4 years of photography I graduated in 2003.
I have never stopped taking pictures, but to achieve what I really want to do, I need to push my bounderies further. For this purpose, I need to go back to my old art-school and complete my studies with two more specialization years.
What I totally forgot, was that I have to build out a 'concept'. Photography is not just about producing a beautiful picture. It is so much more. Each picture has to tell a story. This story can be told with the photo, but can also be accompanied by other things, such as f.i. an installation.
I am really excited and curious about what will happen during these two years. Shall I be able to build out a whole concept around one or two themes and dig as deep as possible in order to show the world something I want them to know about or which is important to me?
I wonder.. I will start with little steps in the right direction.
But first things first. Back to the studio to turn my analog into digital knowledge.
Niet alleen de tentoonstelling van de Mechelse veelzijdige kunstenaar Ward Dijck ging zaterdag van start in het Cultuurcentrum aan de Melaan. Ook Photo Event 2011 deed dat - met een druk bijgewoonde vernissage.
Photo Event is dan ook niet zomaar de zoveelste fototentoonstelling op rij. Nee. Deze prestigieuze tentoonstelling die de vorige edities haar tenten opsloeg in de Turnhoutse Warande, koos dit jaar voor Mechelen.
Voorzitter van het Centrum voor Beeldexpressie, Freddy Van Vlaenderen, prees de goeie samenwerking met het Cultuurcentrum van onze stad, en verwees terloops naar de band die onze stad heeft met 'sterke vrouwen' als onze twee Margareta's. In een stad waar men zovele dames met klasse binnen haar muren had, lijkt het dan ook evident om een expo met het fotografische werk van enkele vrouwelijke kunstenaars op poten te zetten.
Want - Photo Event 2011 focust dit jaar op het fotowerk van vrouwen. Het zijn Ellen Kooi, Julia Fullerton-Batten, Sarah Van Marcke, Liesje Reyskens, Rebekka Vanderhaeghe en Lieve De Becker. De foto's van Jeanloup Sieff, de enige mannelijke fotograaf in het gezelschap, zetten eveneens de vrouw centraal.
Photo Event 2011 wil het verleden toetsen aan de identiteit van jong fris geweld, aldus Freddy Van Vlaenderen.
De kracht van de expo ligt in het vakmanschap en de doorleefde emotie. Het getoonde werk is vaak innovatief en revolutionair.
Je kan het zélf allemaal gaan ontdekken in de tentoonstellingsruimten van het Cultuurcentrum, maar ook in de Garage.
De tentoonstelling die een copoductie is van het Centrum voor Beeldexpressie, ons Cultuurcentrum, en gesteund door de Vlaamse overheid, loopt nog tot 21 augustus. Dus: zo je niet weet waarheen op deze regenachtige dagen: één adres!
Vaak kom ik bij een fototentoonstelling buiten met het gevoel van: mja, erg mooi, maar dat zou ik ook nog kunnen. Toen ik echter deze tentoonstelling verliet, voelde ik me nederig en nietig. Plots had ik het gevoel dat ik niets kon. Met mond open heb ik naar de foto's gekeken. Ellen Kooi haar werk sprong er voor mij uit. Het was absoluut zinnenprikkelend. Van Julia Fullerton-Batten had ik nog nooit gehoord maar haar foto's waren mooi en sprookjesachtig boeiend. Liesje Reyskens heb ik nog maar pas ontdekt, op een tentoonstelling in Hasselt samen met Karolien Bollen van het geweldige winkeltje Paplou en ik was behoorlijk onder de indruk.
Het draait er natuurlijk allemaal om 'wat' je net mooi vindt. Sommige mensen zweren bij zwart-wit en analoog. Bij hun moet je met van die dingen niet afkomen. Maar voor die mensen was er ook iets specatulairs te zien, namelijk de foto's van niemand minder dan Jean-Loup Sieff.
Persoonlijk neig ik nu meer naar de digitale, kleurrijke fotografie en wat deze tentoonstelling betreft moet ik zeggen: De dames kunnen er wat van!
Prachtige tentoonstelling, fenomenale foto's, grote vrouwen (en 1 grote analoge man). Chapeau!
Ik kan er nog maar 1 ding op zeggen: ik wil dat ook.
De tentoonstelling is iedere dag open van 10 tot 17u.
Op 7 juli en 4 augustus (20 uur) is er een nocturne waarLieve Blancquaert je rondleidt op deze tentoonstelling. Deze nocturnes zijn uitverkocht.
De Gentse fotografe Lieve Blancquaer kwam de voorbije jaren regelmatig naar Genk voor lezingen, al dan niet samen met één van haar partners in crime zoals Annemie Struyf. Haar carrière als fotografe is niet enkel geïnspireerd door wat er zich in de wereld afspeelt, maar vooral ook door dat wat haar raakt. Emoties zijn belangrijk voor haar en dat is in al haar foto’s te merken. U kent haar natuurlijk ook van televisieprogramma’s als ‘Voorbij de grens’, een aangrijpend verslag van een survivaltocht met tien mensen met een handicap. Aangrijpende televisie en schitterende foto’s. Ze was ook enkele seizoenen vaste gaste in De Laatste Show, werkte mee aan de Zomershows van Jan Leyers en aan twee reeksen van ‘De film van mijn leven’.
De tentoonstelling geeft een persoonlijk overzicht van haar 25-jarige carrière, in al zijn diversiteit met zowel kleuren en zwart-witfoto’s, portretten, reportages en zelfs polaroids. Een prachtig overzicht van het werk van een bevlogen mens!
Wat me vooral bijgebleven is van deze tentoonstelling is de diepgang van het leeuwendeel van de foto's. Hartverscheurende beelden van persoonlijke menselijke drama's. Ik vraag me af hoe je zo'n foto's kan vastleggen zonder deze ervaringen wekenlang met je mee te dragen..
Maar iemand moet het doen. Iemand moet steeds weer onze ogen openen, want wij mensen hebben de neiging te vergeten of onze ogen te sluiten voor dat wat we niet willen zien. En Lieve Blancquaert heeft het toch maar gedaan.
Van simpele snapshots tot kwalitatief hoogstaande foto's. Het is zeker de moeite om er eens voor naar de C-mine te trekken.
Malou Swinnen (°1944, Neerpelt) woont en werkt in Hasselt. Als kunstenaar geniet ze grote bekendheid in binnen- en buitenland en haar foto's worden regelmatig tentoongesteld. Ze maken ook deel uit van diverse collecties: van fotomusea (Antwerpen en Charleroi), van het ministerie van de Vlaamse Gemeenschap, van de Bibliothèque Nationale (Parijs), en van verschillende privéverzamelingen.
De fascinatie voor het gelaat, de huid, de pose, de blik en het attribuut zijn constanten in haar werk. In 2010 werd ze uitgenodigd door de kunstbank om artistiek onderzoek te doen. In relatie met hun exclusieve collectie textiel en accessoires herbekijkt ze het genre portret en krijgt de reeks "Personae" (1995) een nieuw vervolg.
Van 27 oktober 2011 tot 8 januari 2012 stelt Malou Swinnen de reeks "Le
regard de personae" tentoon in het modemuseum van Hasselt.
Vier fotografen nodigen je uit om ‘insight’ hun werk te kijken. De beelden vertellen stuk voor stuk meer dan het plaatje alleen. Het is aan de kijker om de diepere betekenis in de foto’s te achterhalen.
Elke Andreas Boon zoekt naar een altijd aanwezige oerkracht. In de foto’s van Elinor Carucci zie je vrouwelijke intimiteit in al haar facetten. Alexandra Cool wil in haar portretten van auteurs het onzichtbare tonen en de stilte laten spreken. Het levenswerk van Jacques Sonck categoriseert mensen in een classificatiesysteem dat enkel de fotograaf kent.
This is it. David's tattooing has started. Practice, practice, practice.
On grapefruit, pigskin, pieces of leader and last but especially not least... on real humans.
His own feet have also been a subject of exercise and if I am not paying attention, my husband will slowly but surely transform into a Maori. That way, I will be living with a Maori instead of a Neanderthaler, which will be a pleasant change for a while :)
But hey, until now his designs and actual tattoos are really beautiful. He is and will always be, my own private artist.
He doesn't always agree on the fact that I am making such a fuss about him, but what can I say, this is *my* blog, and I *do* think he is doing a great job. I am only being tremendeously proud, that's all.
Recently somebody asked him to design a European Dragon tattoo and this is what he came up with:
It still has to be shaded but you'll have to admit it is not bad for a start. On top of it all amost all of these are authentic designs (unless someone asks for something specific, like the one you can see here):
The following tattoo is still in progress. The coloring has to be finished but as the skin was a bit swollen it was decided to do this after the healing. The design is a beautiful flower which will be colored in very light, delicate colors (white, yellow and green).
Personally I am very curious what the result will be.
While all this is happening I am also getting very fascinated about this subject and am becoming a loyal viewer of the series Miami Ink. The things they create is subliminal. These guys are TRUE artists. They are capable of changing a simple idea into a tremendeously gorgeous drawing/tattoo.
Kan je iemand benijden om zijn kwaliteit, kunde en durf wat je eigen passie betreft?
Natuurlijk kan je dat.
Op mijn digitale golven surfend naar aanleiding van een nieuw thema-idee kwam ik weer eens terecht bij foto's waarvan mijn tong even over mijn toetsenbord uitrolde (gelukkig staat er altijd een keukenrol binnen handbereik).
Geweldige prestaties van de onderwaterfotografe Zena Holloway: http://www.zenaholloway.com/indexzena.html
Tegelijkertijd wil ik jullie deze site met diverse onderwaterfoto's ook niet laten ontzien.
Al surfend kwam in kiekjes van de fotograaf J. Hobin tegen, deze wil ik u zeker niet onthouden!
Voor meer werk kan u surfen naar zijn site. Maar de site op zich is erg vervelend om op te surfen. Ik verwittig jullie maar. Het kan natuurlijk ook aan mij liggen.
Deze stop motion movie werd gemaakt door Sam Gielen, een student van Sara Bomans.
Sam Gielen zit momenteel in het derde middelbaar en heeft dit filmpje helemaal alleen gemaakt.
Iemand om in het oog te houden, want je weet het, de jeugd van nu is de toekomst van morgen.
Vandaag onze eerste vergadering als nieuwe volwaardige leden van de kunstkring Alkarte bijgewoond.
Op de agenda stonden de evaluatie van onze voorjaarstentoonstelling, de voorbereiding van het jaarlijks evenement "Wie deuj kuns - kunst aan de kapel van Wideux " en een kleine brainstorm wat betreft de jaarlijkse tentoonstelling in galerij Alkarte in Alken.
Er zijn een aantal heel leuke ideeën uit ontsproten.
David en ik gaan actief op zoek naar enkele muzikanten die eventueel op onze nocturne zouden willen spelen het laatste weekend van januari 2012.
Wat Wideux betreft (laatste weekend van augustus), ga ikzelf ga eens kijken of ik een beetje voor kinderopvang/entertainment kan zorgen, want het is de bedoeling dat de leden creatief met kunst gaan bezig zijn en zeg nu zelf, ik kan daar maar moeilijk met mijn laptopje gaan zitten.
ALLE tips over wat ik kan doen met kinderen zijn welkom. Ik zoek nog iemand die kindergrime doet (heb al iemand in gedachten), ik denk aan vingerverf, stempels, waterverf, ecoline, schaar, lijm, behang, plakkertjes.. maar ik ben er zeker van dat mensen me nog op meer ideeën kunnen brengen.
Het is maar eenmalig, maar ik moet me toch ook kunnen nuttig maken. En als leerkracht lager onderwijs/fotograaf/muzisch begaan persoon zie ik zoiets wel zitten.
Ik wil al jaren een site opzetten als eerbetoon aan mijn vader zaliger. Maar zoals met vele dingen komt het er maar niet van.
Dat houdt me uiteraard niet tegen om iets over papa's leven op mijn blog te plaatsen.
In zijn beste jaren genoot hij als muzikant heel wat aanzien in ons Belgenland. Hij voorzag in ons levensonderhoud door middel van muziek, zowel door het schrijven van partituren als het brengen van deze kunstvorm zelf.
Hieronder zien jullie enkele foto's doorheen zijn leven genomen. Spijtig genoeg zijn ze in blogger kleiner dan ze in het echt zijn. Ik heb ze op 600 pixels breedte ingegeven maar blijkbaar wordt het verkleind.
Nefertari en haar leerlingen presenteren
Bellydance fusion show
Door haar brede interesses voor andere culturen en dansstijlen heeft Line Closset of beter gekend als Nefertari een eigen stijl ontwikkeld. Deze keer heeft ze een prachtige locatie gevonden om voor het eerst een uur durende show te tonen waar je verschillende dansstijlen zoals tango, Indische dans, flamenco kan zien gemixed met buikdans. Ook heeft ze deze keer samengewerkt met artiesten zoals Frank Mercado (los callejeros), hilde declerck (miss jagger) en de meisjes van oersprong!
Elke dans is dan ook op te vatten als een nieuw personage in een muzikaal draaiboek. Met behulp van haar eigen kostuumontwerpen verzorgt ze elke show tot in het kleinste detail!
2 shows:
Donderdag 19 mei 21u30-22u30 (deuren 21u)
Vrijdag 20 mei 21u - 22u ( deuren 20.30u)
Ik wist niet goed wat te verwachten bij een dergelijke voorstelling. Zelf heb ik nog nooit een buikdansvoorstelling bijgewoond en als ik Sandrine Lambert niet had ontmoet, was het er waarschijnlijk ook nooit van gekomen.
Wat ik gezien heb overtrof al mijn verwachtingen. Nefertari en haar leerlingen hebben een uitmuntende schow gebracht. Flamenco meets Bellydance, desert dance, veil dance en zelfs een stukje tango. De hele dansvoorstelling zag ik vrouwen bewegingen doen, waarvan ik niet eens wist dat je die met je lichaam kon doen. Hun gezichten straalden passie en concentratie uit. Totale beheersing van hun lichamen.
Geweldig. Bravo!
Bij het bezoek aan deze tentoonstelling werden we warm onthaald door Carlo Valkenborgh, mijn leerkracht fotografie in lang vervlogen, fijne en creatieve tijden.
Wat de foto's zelf betreft, moet ik eerlijk bekennen dat het niet zo mijn 'meug' was. Met het thema 'de 7 hoofdzonden' kan men zoveel meer doen dan dat wat er te zien was.
Een reeks foto's was zo flou gefotografeerd, dat je je er zelf maar iets bij moest denken. Dat is een bepaald genre, maar zeker niet het mijne.
Een aantal andere reeksen waren erg 'gewoon'. Ah, het gaat over de 7 hoofdzonden, dus laten we maar trekken wat we erbij denken. Iemand die zich volpropt, of iemand met dure dingen overladen.
Dan waren er wel enkelingen die wat doordachter tewerk waren gegaan en het thema wat meer diepgang hadden gegeven, maar die foto's waren dan weer zo simpel.
Niet dat ik het beter of slechter zou doen, maar dat is niet het punt.
Een reeks sprong er voor mij helemaal uit. Zowel qua compositie en techniek, als schoonheid. En dat was het werk van Indra Moonen. Wat zij daar hangen heeft, daar kan ik nog niet eens aan tippen! PRACHTIG. DAT mensen, is nu eens kwalitatieve fotografie.
Naast haar opleiding aan het SASK heeft ze ook nog ettelijke workshops in oude technieken gevolgd. Op het SASK was ze al een uitblinker. Door haar vervolmakingscursussen heeft ze zich nog verder gespecialiseerd.
Intussen werd er ook een interview met Indra Moonen wat betreft oude technieken gepubliceerd in 'De Limburger'. Dat artikel kunnen jullie hier in het archief van 'De Limburger' bekijken (=.pdf download).
Indra's blog: CONTRASTIQUE.
Dank u SASK voor het voortbrengen van goede fotografen. Dank u Indra, om ons nog eens iets 'hors du commun' te tonen.
Wie wat meer van Indra Moonen wil zien kan dit doen op haar mooie website:
De Schrijfdag is het literaire treffen van iedereen die graag schrijft. Je stelt je eigen menu samen op basis van volgende ingrediënten. Krik je schrijfpeil op in een inspirerende schrijfworkshop, krijg grondige feedback op jouw tekst, luister naar de tips van bekende auteurs en kom te weten of (en hoe) je rijk kunt worden van schrijven.
Het programma in een notendop:
Voormiddag (van 10.30u tot 13u):
Je hebt de keuze uit 9 schrijfworkshops, 2 lezingen en een debat of je krijgt feedback op jouw tekst. Doorlopend kun je bijtanken in het lees- en schrijfhoekje, op bezoek gaan bij een pod-uitgever en de belangrijkste literaire organisaties leren kennen.
Korte verhalen - Annelies Verbeke (luisteren)
Columns schrijven - Maartje Luif (schrijven)
Poëzie schrijven - Luuk Gruwez (schrijven, gevorderden)
Reisverhalen - Bart Plouvier (schrijven)
Het belang van levensverhalen - Elle Eggels (schrijven) Het beeldverhaal - Pieter van Oudheusden (schrijven, gevorderden)
Plastische poëzie - Daniel Billiet (schrijven)
Schrijven met i-durf - An Mertens (schrijven, gevorderden) Schrijven en illustreren van prentenboeken voor kinderen - Sandrine Lambert (schrijven) (in het Literair Museum)
Lezing: Het statuut van een schrijver - Greet Souvereyns
Debat: Humor op papier - Katrijn Van Bouwel, Patrick De Witte, Erik Gordts
Lezing: Ik schrijf, dus ik twitter - Kristof Michiels
Literair spreekuur: feedback op jouw tekst - op afspraak
Namiddag (van 14u tot 16.30u):
Je hebt de keuze uit 8 schrijfworkshops, 2 debatten en een lezing of je krijgt feedback op jouw tekst of op jouw afgewerkte manuscript. Doorlopend kun je bijtanken in het lees- en schrijfhoekje, op bezoek gaan bij een pod-uitgever en de belangrijkste literaire organisaties leren kennen.
Tekst on stage - Jee Kast (doen)
De spanningsboog in een verhaal - Els Beerten (schrijven)
Een roman schrijven - Erik Vlaminck (luisteren, gevorderden) Schrijven: een makkie? - Kaat Vrancken (luisteren)
Spitante toeneeldialogen - Oscar van den Boogaard (schrijven, gevorderden)
Frictie: op de grens tussen fictie en non-fictie - Frank Westerman (luisteren)
Helder schrijven = lezers lokken - Erik Vanhee (schrijven)
Een thriller schrijven - Bob Van Laerhoven (schrijven, gevorderden)
Debat: Het e-boek: toekomstmuziek voor schrijvers? Geert Joris, Natasja Oosterloo en Aliefka Bijlsma
Lezing: Een auteur uitgevraagd: Jáchym Topol
Debat: (On)bekende schrijvers verdienen beter - Johan Veldeman, Marc Declercq en Mieke De Loof
Literair spreekuur: feedback op jouw tekst - op afspraak
Op bezoek bij een uitgever: eerste oordeel op jouw manuscript - op afspraak
Als afsluiter geeft The Royal Improphonic Orhestra & Theatre een samenvatting van de Schrijfdag.
Het was weer subliem. Voor mij weer een fijne workshop van Sandrine Lambert met betrekking tot het 'schrijven en illustreren van kinderboeken' en voor David 'het beeldverhaal' van Pieter van Oudheusden.
Namiddag hebben we beiden de lezing van Kaat Vrandken bijgewoond.
We hebben weer zoveel nieuwe dingen bijgeleerd. Wat mag gedaan worden om het boeiend te maken en wat is zeker uit den boze..
Tegelijkertijd had ik de mogelijkheid gekregen om foto's te nemen voor creatief schrijven. Zoiets is altijd met plezier meegenomen. Een van mijn foto's werd dan ook uitgekozen om in hun maandelijks tijdschrift 'Visie' te plaatsen, zoiets is altijd leuk natuurlijk.
Als afsluiter werd er een improvisatietheater getoond. Met briefjes van het publiek moesten de acteurs ter plaatse een act bedenken en uitvoeren. Mensen, wat waren die goed! Strike van het lachen. Een dag om niet snel te vergeten.
Geen woorden voor. Fenomenaal is nog een understatement.
Een van de juryleden zegt: "There are things I've never seen humans do.. ", echt... niet te geloven. Wat een lichaamscontrole!!!
Werp een blik op dit filmpje en geniet.
Als het niet meer te zien is via mijn blog ga dan naar Youtube en tik "Razy Gogonea - Britain's Got Talent 2011 Audition" in.
Op Paasmaandag bezochten wij de de kunstmarkt op de bloesemfeesten te Hern.
Aan het kasteel van Hardelingen stonden allerlei kunstzinnige standjes, maar wij gingen er speciaal heen om het standje van Finca te zien.
Finca is een vzw opgericht door Heidi Lavens. Een creatief atelier voor kinderen vanaf 3 jaar. Kinderen maken de mooiste dingen. Ze denken niet alles kapot, zoals wij volwassenen. Alle schoonheid komt er spontaan uit en het resultaat is vaak prachtig!
Er stonden versierde kabouters, een peperkoeken huisje, schilderijtjes en andere pareltjes, allemaal gemaakt door kinderen.
Wat Heidi Lavens doet is niet het gewone aanleren van tekenen op de klassieke, standaard (en beetje saaie) manier. Zij laat de kinderen dingen creëren op allerlei geweldige, boeiende & alternatieve manieren, zoals ze onder andere met autootjes door de verf laten rijden, er knikkers door laten rollen en nog zoveel meer!
Onze kinderen hebben er in ieder geval van genoten. Het rare is dat mensen altijd opkijken als je op straat wandelt met volgeverfde -en bestempelde kinderen. Sommigen kunnen het toch niet laten er een opmerking over te maken. Grappig.
Waarom moeten kinderen altijd zo blinken? Laat ze zich toch vuilmaken. Zowel kinderen als kleren kan je wassen. Krijg je de vlekken niet uit de kleren? So what, binnen een maand of twee passen ze er toch niet meer in en moeten de kleren naar spullenhulp. Laat ze doen, onze kinderen. Laat ze zich alstublieft vuil maken en zichzelf zijn. Alleen zo kunnen ze vrij zijn.
Weg met de saaie kunstacademielessen voor kinderen. Leve de creatieve geest.
Onze jeugd heeft nood aan meer 'Finca's'.
Allen die vrijheid van expressie, creativiteit en schoonheid hoog in het vaandel dragen, daarheen. Doen. Echt.
Info:
Basic Information
Founded
2011
Location
riksingenstraat 42
Description
You plan what you can in order to create a zone where the really beautifull spontaneous things can happen....that 's all you can do (Jeff Wall)
General information
Ateliers voor kinderen vanaf 3 jaar...schilderkunst voor volwassen...
wordt verwacht: kookatelier,creatieve therapie,yoga,zumba,salsa,performance-kunst,modeltekenen,familieopstellingen,gast-kunstenaars en projecten,ecologisch bouwen,....
Mission
......bezieling..liefde..verf..leren omgaan met vrijheid..kunst..passie...aarding..gastronomie..spiritualiteit..en dus iedereen op hun eigen missie laten mooi zijn...
Nee
is een uitvinding voor kinderen,
de eerste macht die ze proeven,
een perkje in een omgeving ,
een eerste hekje.
Nee
kan ook ooit door een vrouw ontdekt zijn
die niet ouder wil worden,
of door een jongedame terloops gezegd,
terwijl haar neus nieuwsgierig kriebelt naar een ja.
Nee
kan bezorgdheid zijn of wetenschap,
een kunde of een gave, een niet aannemen
van hetgeen voorgekauwd is,
zoals archeologen doen, of nee, ooit deden,
of
nee
is paal en perk stellen,
voet bij stuk houden.
Nee
kan ongeloof zijn,
kan soms misschien zijn en soms ja.
Soms krijg je veel meer gedaan met een nee,
dan met een ja, ik wil,
Maar daar gaan we niet vanuit.
Nee is nee.
Jee Kast 2011
Spelen met taal, meer moet dat niet zijn.
Hier met die woorden!
PReTT is een nieuw initiatief om creatieve geesten samen te brengen. Verschillende PReTT-sessies tot nu toe resulteerden in een reeks tekeningen, collages, kijkdozen, monsters en veel meer. Tijdens deze concertnamiddag was deze (groeiende) bonte collectie werk voor het eerst te bewonderen, en dit alles gecombineerd met vier optredens van aanstormend talent, gevolgd door een jamsessie.
Op het muzikale programma:
Jacky K (BE)
Astronaute (BE)
Yellowkep (NL)
Yannick Wijnants (BE)
(meer info volgt!)
en aan de muren:
Evelien Vanhamel
Liesbeth Vander Waeren
Yannick Wijnants
Joeri Wijnants
Tim Geelen
Priscilla Bistoen
Annemie Boonen
Edith Doove
Charley Case
Remco Roes
Sara Bomans
Inschrijven voor de PReTT-bijeenkomsen zijn gratis maar verplicht wegens zeer beperkte plaatsen. Mail hiervoor naar bomanssara@hotmail.com
De werken zijn (vrijblijvend) te koop aan democratische prijzen. De opbrengst wordt gebruikt voor de uitgave van een publicatie die na een jaar alle PReTT- wapenfeiten zal bundelen.
Wat een aangenaam initiatief van Sara om de creatievelingen onder een dak samen te brengen, hun innerlijke vuur los te laten en vervolgens een tentoonstelling onder muzikale begeleiding te geven. Iedereen brengt zelf een hapje en een drankje mee en het groeit vanzelf uit tot een ware gezellige muzische bijeenkomst.
Jackie K
Myrthe
Yannick Wijnants
(Toeval wil, dat we deze jonge getalenteerde accordeonist gisteren ook al bij Gerda Steegmans hebben zien spelen. Frauke-Mihne's hart was onmiddellijk verkocht, en dat wil al wat zeggen..)
Ikzelf heb niet veel van de muziek kunnen beluisteren. Wij hadden namelijk onze twee spoken weer bij en die vinden muziek 'enzo' wel leuk, maar dan op hun kortstondige (lees: micro-)interessespanne.
En .. ze moesten weer eens stil zijn, net zoals gisteren. No can do natuurlijk. Het was allemaal veeeeeeeeeeeeeel te spannend.
Dus.. i.p.v. te genieten van de muziek liep ik de hele tijd ssshhshend achter onze nazaten en probeerde ze stil te houden met veel te veel lekkernijen dan goed voor hun is.
Menig persoon had veel begrip voor het wezen van een kind, vooral dat van Floran, maar toch voel ik vaak dat het niet gepast is en niet door iedereen geapprecieerd wordt. Er kan echter niet veel aan gedaan worden. En ons en de kinderen opsluiten is ook geen optie. Waar zijn we dan mee bezig?
WAT ik echter gehoord heb van de muziek was heel erg mooi.
Op een bepaald moment zong er een tenger meisje, ik weet niet wie ze van bovengenoemden ze juist is, maar .. man, haar stem, wat een oerkracht. Zo mooi, zuiver en sereen.. het ging door merg en been. Eenvoudigweg Su-bliem.
Er was veel conceptuele kunst en ik had graag ieder's verhaal bij elk werk gehoord. Dat kan natuurlijk niet, maar men vrage zich wat er zich in het hoofd van de presterende creatieve geest afspeelt bij het creëren van zijn PReTT-werk.
Nogmaals, een geweldig initiatief. Dit is wat jonge (en minder jonge) creatieve geesten nodig hebben om elkaar te ontmoeten en te prikkelen.
Op zaterdag 16 april 2011 heeft ons dreamteam (Flo, Frau, ik mams en David paps) zich begeven naar Wellen. In Gerda's prachtige stulpje (!) in Smissenbroek vond een speciale keramiektentoonstelling plaats. Topkeramisten uit diverse landen lieten hun werken zien.
Wat is dat mooi, keramiek.
In de tijd dat de dieren nog spraken en ik zwanger was van Floran, volgde ik keramiek bij Gerda. Het was echter te zwaar, zo zwanger zijnde, dus ik ben noodgedwongen gestopt en nooit meer herbegonnen.
Mijn weinige werkjes van toen worden angstvallig door mij bewaakt.
Het was echter niet simpel, naar meertalige speechen trachten te luisteren met 2 kleine spruiten. Die verveelden zich daar stierlijk en konden maar niet stil zijn (ondanks mijn pogingen hun stil te krijgen met massa's koekjes). Niet iedereen vond dat even leuk, dus ik besloot maar me even met de kleinste terug te trekken.
En een keramiektentoonstelling is geen gewone tentoonstelling natuurlijk. David en ik moesten hen met arendsogen gadeslaan en opletten dat ze niets aanraakten of, erger nog, stukmaakten.
We zijn dus spijtig genoeg niet lang gebleven. Maar dat wat we gezien hebben was heel erg mooi.
De kunst van het kleien. Als ik ooit nog eens wat tijd vind (misschien als ik met pensioen ben) ga ik terug keramiek volgen, want..
KERAMIEK RULES.
Deze tentoonstelling is van 17/04 tot en met 08/05/2011 te bezichtigen in Smissebroek (11), ruimte voor Kunst.
Data: 17, 19, 20, 21, 22, 23, 24 en 30 april; 1, 7 en 8 mei telkens van 14 tot 18 uur en op afspraak.
Daarna reist de tentoonstelling verder door Europa.
Gedurende het eerste deel van de voorstelling wist ik eigenlijk niet van welk hout pijlen maken. Wat... was... dat? Mijn ogen prikten alsof ik uren had geweend en ik begreep niets van de lange, lege pauzes die zich voordeden. Ik begreep wel, dat deze persoon een perfecte lichaamsbeheersing had. Ondanks het feit dat hij zich amper bewoog, kon je het wel uit zijn sporadische bewegingen opmaken.
Voor degenen die TRON gezien hebben: als je je even in TRON-land wil begeven, echt, ga dit zien! Je onderscheid werkelijkheid amper van de computerwereld. Je zit er midden in. Compleet 'gedigitaliseerd'!
Gedurende het tweede deel van de voorstelling echter liet Hiroaki Umeda al zijn kunnen zien. De combinatie van zijn perfecte lichtshow met zijn lichtsnelle, perfect gecontroleerde lichaamsbewegingen deed mijn mond gewoon openvallen van verbazing.
Waar ik in het eerste deel twijfelde tussen helemaal slecht of helemaal goed, besloot ik op het einde toch te gaan voor een staande ovatie! Ik kan alleen maar zeggen: wow!
In onze laatste les kinderboeken leren schrijven werd er een tipje van de sluier gelicht wat betreft het scenarioschrijven.
Allereerst overliepen we ons 'huiswerk'. Een verhaaltje dat we mochten schrijven over de persoon die naast ons zat in de les. We kregen beperkte gegevens over hun jeugd ter onzer beschikking.
Vervolgens begon het echte werk en mochten we samen brainstormen om tot een scenario te komen. Dit werd achteraf herhaald in groepjes van 2 of 3.
Het is indrukwekkend wat een verhaal elk groepje tevoorschijn toverde. Het wonder van de fantasie is warempel fenomenaal.
Van kleine indiaantjes met brilletjes die verloren lopen in het bos tot olifanten op een andere planeet. Niet te geloven. En mooi..
Het zich inleven in een kind is echt niet zo gemakkelijk als het lijkt. Je moet met veel dingen rekening houden en bovenal heel zintuiglijk tewerk gaan.
Het was fijn. Dit is voor herhaling vatbaar... op 14/05/2011. De schrijfdag!
Tja.. wat kan ik zeggen.
Ondanks het feit dat ik al sinds jaar en dag met fotografie bezig ben en mijn David zoveel meer dan ik doet is de muzische mens in mij dit jaar toch erg gegroeid.
Voor ik aan deze opleiding begon was ik vooral gericht op de dingen die ik zelf kende en mooi vond. Voornamelijk fotografie dus.
Intussen heb ik mijn horizon uitgebreid en werk ik er hard aan om hem nog verder uit te strekken.
Ik kan alleen maar zeggen: bedankt, opleiding, voor deze ogenopener.
Heel interessant hoe iemand uitsluitend gewapend met een wc, wc-borstel, wc-vuilbakje en ontstopper een heel toneelstuk van kinderen aaneen kan breien. Maar hij deed het. En de kinderen vonden het geweldig. Hun ongebreidelde fantasie zorgde voor de rest.
Op deze vertelbrunch kan iedereen langskomen om te luisteren of te vertellen.
De vertellers, deelnemers en docenten uit de vertelcursussen, verzamelen materiaal om op deze zondagochtend te brengen. De vertellers verzamelen om 9U30 om de verschillende vertellocaties te verdelen en eventueel hun verhaal nog eens door te nemen.
Het publiek is welkom om 10U45 voor de toast met een fris glaasje fruitsap of bubbels. Tussen 11U en 12U mag je op het puntje van je stoel gaan zitten om in verbeelding meegenomen te worden door verschillende verhalen. Vanaf 12U kan iedereen genieten van een eenvoudige maar heerlijke brunchmaaltijd en nakeuvelen over de vertellingen.
Als je komt luisteren, vragen we je wel om op voorhand in te schrijven. De potentiële vertellers mailen naar (Wim@WiSPER.be).
Voor iedereen die zin heeft om te komen luisteren of vertellen.
Dag Datum Van Tot Plaats
Zo 10/04/2011 09:30 13:00 De Bron (Dansatelier)
Praktische info :
gratis voor vertellers (inclusief brunch), € 8,00 voor luisteraars (inclusief brunch en verhalen)
Adres
De Bron
Koetsweg 122
3010 Kessel-Lo
Prijzen
Begeleiding
Wim Oris is acteur, theaterdocent en stafmedewerker theater bij WiSPER. Hij studeerde aan de Studio Herman Teirlinck.
Wat heerlijk wat heerlijk wat heerlijk. De vertellers brachten ons de mooiste verhalen. Feeëriek, fantasierijk, realistisch en humorvol. We zaten op het puntje van onze stoel. Het is de eerste keer dat ik vertellingen ging bijwonen en het zal niet de laatste keer zijn! Bedankt, Wisper. Bedankt, magische vertellers.
Een van de mooie verhalen waar ik iets van terug vond bij het googelen was dat van de Chachatutu en de Phenix. Spijtig genoeg heb ik het niet in het Nederlands teruggevonden maar bon, de meesten onder ons kunnen wel Engels, dus vwala, spijst uw literaire geesten:
The Chachatatutu* and The Phoenix
A Tibetan Story
Chachatatutu is the smallest and the ugliest of all birds while the fairest and the noblest is the phoenix.
A Chachatatutu once laid three eggs in her nest on the grass. But there lived a pika** in a hole next to chachatatutu’s nest. Everyday while chachatatutu was out, the pika ventured into her nest to eat eggs. When two eggs were gone, poor chchatatutu became very upset and went to meet the phoenix to lay an accusation against pika.
“O Phoenix, King of the birds”, said the chachatatutu very sadly, “See how unfortunate I am! A wicked pika has eaten two of the only three eggs I laid. I have lost two of my lovely babies already. So here I am, asking for a ruling…”
But the phoenix could not be bothered with a tiny chachatatutu no larger than a thumb. He said sternly, “Can’t you see how busy I am? Why are you bothering me with such a small issue? The responsibility of looking after the babies belongs to no one but the mother bird. You, yourself would guard your family!”
Watching the phoenix didn’t care for her trouble, chachatatutu became even more anxious and said, “I have come to you because you are the king of all birds! Please don’t consider my problem a mere trifle only because I am small, as you should know that even a trifle, if not taken proper care of, could cause a huge misfortune. If this should happen, do not blame me.”
But the phoenix didn’t hear her any more and started humming.
The chachatatutu thought that the phoenix had not heard her and said again, “Why are you humming? You mark my words. When a disturbance as small as this will cause a disaster, it will be no good blaming me”
Still the phoenix kept humming impatiently without paying any attention to the chachatatutu. Failed, the chachatatutu flew away.
Full of sadness and hatred, the chachatatutu went back to her nest and made a blade of grass into an arrow. Then with her eyes wide open for the greedy pika, she waited on the branch of a nearby tree.
Just as she expected, after a while came the pika for the last egg. Giving the pika no time to react, the chachatatutu furiously stabbed his eyes with the arrow. The pain was excruciating, and all that the pika could do was to squeak and dash round and round.
A lion was taking his nap on the shore at that very moment. Having not a clue about where he was heading, the pika spun and went into the lion’s nostril. The lion woke up with a start and jumped into the sea, never knowing what had got into his nose.
A dragon was swimming leisurely in the water. When he suddenly saw a lion jumping towards him, he took a flight up to the sky, scared if the lion grabbed and ate him. And while flying over the phoenix’s nest, he stumbled upon it and the phoenix’s egg was broken.
The phoenix was furious. He spat at the dragon, “Hey! You are a dragon and I am a phoenix! You live in the water while I live on land. We never poke our noses into each others businesses. You surely know that we phoenixes only lay a single egg a year and have only one baby. Then why would you jump out of your watery dwelling and destroy my nest and egg?”
“I am not the one you should blame, O phoenix!” said the dragon. “I was only swimming in the water when a lion jumped down into it intending to eat me. That is why I took off and, by accident, broke your nest and destroyed your egg. Its entirely the lion’s fault. You should blame him, not me!”
So the phoenix went off to see the lion.
“O wise phoenix”, said the lion, “you must not blame me. I was only sleeping by the shore when a pika dashed right into my nostril. It caused me such pain that I jumped into the water. You see, it is his fault. If you want to blame, go and blame the pika.”
So the phoenix went off to see the pika.
“O noble phoenix”, said the pika respectfully, “it is not my fault either. I was only wandering about the grass when the chachatatutu stabbed my eyes with an arrow. It cause such pain that I, confused, went into the lion’s nostril mistaking it to be a hole. The fault is entirely the chachatatutu’s! Go and ask for yourself if its not true.”
The phoenix had nothing to do but to go and ask chachatatutu.
Chachatatutu solemnly said, “O phoenix, I made you aware. But you did not care because I am small, short feathered, tiny winged, weak, ugly and of no good. You did not pay any attention to my words of caution, as if my distress was only a trifle, and told me that only mothers should look after her child,and not to trouble you. How is it, then, that your sorrow also is not a mere trifle? Why are you blaming others, while you yourself would have guarded you egg properly? When my eggs are eaten by a pika, it is a trifle. But is it not a trifle when your egg is destroyed by the dragon? We chachatatutus lay eggs in grass. I laid three eggs and I had to go out for food every day while you laid you egg on a tree. Is it not much easier for you to look after your egg? Why didn’t you do that? Did I not warn you before that unsettled trifles could cause disasters? Why are you blaming me now?”
The phoenix was very much ashamed and flew away gloomily.
Mijn tweede les kinderboeken schrijven gegeven door Sandrine Lambert.
Vandaag moesten we 5 beroepen opschrijven. Vervolgens moesten we een eigenschap bedenken, die loodrecht tegenover dat beroep stond. Zoals een slager die geen bloed kan zien of een koorddanser die hoogtevrees heeft. Met deze gegevens mochten we proberen op 10 minuten een verhaaltje of een verhaallijn in elkaar te boksen.
Mijn verhaal ging als volgt:
Vandaag is het zover... De grote race.
Zoals steeds breekt Shorty het zweet uit. Dikke, zware druppels kruipen over zijn slapen naar beneden. Zijn ader bonst op zijn voorhoofd en zijn oren suisen.
Hoe was het toch ooit zover kunnen komen?
Plots wordt hij zachtjes aangepord door Tessa. Hij voelt haar neusharen prikken in zijn oor.
De wedstrijd... natuurlijk.
Angstig kijkt Shorty om zich heen. Hij draait zich om en zet het op een lopen! Zo snel hij kan, maar met een ruk komt hij tot stilstand.
"Shorty, niet alweer!" klinkt de loodzware stem van de ronde man met zijn dikke moustache. "Maak dat je op dat paard zit!".
Tessa kijkt hem aan met haar mooie glanzende kastanjebruine ogen, haar lange wimpers knipperen in het zonlicht. Maar wat Shorty ziet is een reuzegroot monster dat hem elk moment met huid en haar kan verslinden.
NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE, krijst Shorty!
De ronde man met de dikke moustache port hem aan en Shorty wankelt trillend naar Tessa. Hij glijdt wel tien keer van het laddertje dat speciaal voor hem gemaakt werd om Tessa te bestijgen. Shorty valt haast flauw van angst. Hij voelt Tessa's ruwe glimmende haren als naaldjes prikken door zijn broek. En wat heeft ze een woeste blik!
Plots klinkt er een harde knal en alles wordt zwart voor Shorty's ogen. Als hij zijn ogen opent ziet hij een juichende massa en hoort een oorverdovend lawaai.
De ronde man met de dikke moustache hijst hem in één ruk van Tessa's rug en geeft hem zo een dikke knuffel dat hij haast al Shorty's lucht uit zijn longen knijpt.
Jij bent de beste Shorty!
(Mijn gekozen thema was een jockey die bang is van paarden).
"Ashes and Snow, de l'artiste canadien Gregory Colbert, est une installation d'œuvres photographiques, cinématographiques et d'un récit épistolaire qui voyage dans le Nomadic Museum, une structure temporaire construite spécialement pour l'exposition. Ce travail explore les sensibilités poétiques communes des hommes et des bêtes.En date de juillet 2009, Ashes and Snow a été vue par plus de 10 millions de personnes, devenant ainsi l'exposition d'un artiste vivant la plus visitée de l'histoire de l'art."
FACES - 20 jaar concertfotografie door Alex Vanheecurieus wees Alex Vanhee onlangs fijntjes op zijn twintigste verjaardag als beste concertfotograaf van België (DM). En ja hoor, een fantastische overzichtstentoonstelling is het resultaat.Zowel zijn opzwepende foto's broeierige rockconcerten als zijn serene portretten van inspirerende rockhelden zijn legendarisch!
HASSELT
vrijdag 6 mei
om 20 uur
Muziekodroom
inschrijven voor 4 mei
informatie@curieus.be
www.curieus.be
Recentie Volkskrant:
Alex Vanhee in café van Vooruit en voormalige snoepwinkel naast Vooruit
ALEX VANHEE FASCINEERT MET VISUELE TRIP
Fotografische beelden maken doorgaans geen geluid. De concertopnames gemaakt door de naar Gent uitgeweken West-Vlaamse fotograaf Alex Vanhee proberen het tegendeel te bewijzen. Als toeschouwer voel je de vibraties van de vastgelegde momenten aan den lijve. Als een losgebroken muziekjunk fotografeert Vanhee al twintig jaar de rock-, pop- en dancescene voor en achter de grootste podia van België.
Alex Vanhee is steeds onderweg van concert naar concert. Zijn werk straalt dan ook een vogelvrij on the road-gevoel uit. Intiem, persoonlijk en vlak op de huid. Op een verbluffende manier slaagt hij er in de rauwe energie en authenticiteit van de optredens te vatten. Opgemerkt door de Belgische zusterkrant van de Volkskrant, De Morgen, bereiken zijn snapshots sinds het begin van de jaren ’90 de Vlaamse huiskamers. Langzaam verwierf hij bekendheid en begon ook in het buitenland te publiceren. Vanhee groeide uit tot een hoeksteen in de dagelijkse berichtgeving van de internationale muziekscene in België. Naar aanleiding van zijn 20-jarige carrière wijdt de Belgische sociaal-culturele vereniging Curieus nu in Gent een unieke tentoonstelling aan zijn werk. Er zijn zowel de hard afgedrukte zwart-wit foto’s uit zijn beginperiode als de latere beelden in ‘full colour’. Vanhee weet de poëtische rijkdom van een Leonard Cohen visueel te vertalen. Maar ook het overweldigende geluid met verwoede drums en gitaarriffs van een Keith Richards of PJ Harvey weet hij in beeld te vangen. Steeds weer word je als toeschouwer verrast door het brede spectrum aan emoties dat Vanhee weet te vatten. Het menselijke aspect, de tics en typische houdingen van de muzikanten primeren. Als toeschouwer is het verleidelijk om de fotografische oppervlakte nauwkeurig te scannen. Alsof je - als je maar goed genoeg kijkt - iets van de binnenwereld van de muzikanten zou kunnen ontwaren. Zo is het bijna onmogelijk om naar de ontwapenende blik van Brian Ferry te kijken zonder een onderhuidse bezorgdheid gewaar te worden. Over Vanhee’s schouder volgen we in de expositie ook de Britse indierockband Editors tijdens een tournee in de Oostblok. We zijn getuige van het leven op en achter het podium. We voelen de sensatie die de bandleden doormaken, de vermoeidheid van het vele reizen, de spanning voor een optreden, de uitputting erna. De beelden geven een intrigerend en nooit eerder gezien inzicht. Vanhee’s beelden koesteren de muziekgeschiedenis. De verhalen blijven bestaan. Het verleden kan doorleven.
‘Faces’ tot 1 mei in café van Vooruit en voormalige snoepwinkel naast Vooruit, Sint Pietersnieuwstraat 21, Gent. Open ma-zo van 14-22u, za 14-24u. Later ook nog in Hasselt, Leuven en Antwerpen.
Wat kan ik hier nog aan toevoegen?
Mooie, krachtige, contrastrijke zwart-wit portretten, wederom een super-speech van Stijn Meuris, keigoeie muziek, super locatie en goed gezelschap. Het was absoluut de moeite.
Het enige min-punt was misschien het publiek zelf, dat het blijkbaar toch niet nodig vond om tijdens de speech van Stijn even te stoppen met praten om te luisteren. Kwebbenkontjes, dat waren het.
Hier kunnen jullie nog even de gewéldige speech van Stijn Meuris nalezen.
De popfotograaf.
Inclusief De Mop Over De Slang En Het Konijn.
Het is de laatste tijd een beetje weggeëbd, maar tot voor kort had ik sterk het gevoel dat ik popfotograaf wou worden. Het leek me de gedroomde job. Overal gratis en voor niks binnen, the best seats in the house, en geen gezever met parking zoeken. Af en toe kan je zelfs iets zeggen tegen Anton Corbijn, en wie weet zou die dan af en toe zelfs iets terug zeggen. En de wijven zouden ook plat gaan, want in tegenstelling tot in het gewone banale leven geldt in de popfotografie wel degelijk het adaggio: size does matter! Vandaar dat een beetje popfotograaf minstens met een 200 millimeterlens rondloopt. Zeker weten, popfotograaf zou het worden. Waar kon ik me melden?
Tegenwoordig is die drang een beetje vervlogen. Ik heb ze namelijk bezig gezien: het is een hondenstiel, meneer. Ik ben dan maar op het podium gekropen, en het moet gezegd; vandaaruit is het uitzicht een stuk beter.
Van alle voordelen die ik het beroep vroeger toedichte, bleek eigenlijk enkel het eerste een vorm van waarheid te bevatten. Ze mogen inderdaad overal gratis en voor niks binnen. Soms, heel soms, als het geen concert van Schueremans betreft, krijgen ze zelfs drie drankbonnekes. Heel soms komen ze ’s nachts thuis en vinden ze nog één van die drie drankbonnekes in één van de vele zijzakjes van hun fototassen. Ah fijn, kan ik morgen opnieuw gebruiken, denken ze dan. Dat zijn de jonge enthousiaste beginners, die dat denken. De wat oudere, meer ervaren rotten in het vak weten beter. Morgen zijn de rode bonnekes van vandaag verandert in gele bonnekes, en is dat ene overblijvertje volstrekt waardeloos geworden. Maar dat van dat gratis binnen mogen, dat klopt. Dat feit alleen al blijkt als een geweldige magneet op het beroep te werken. Honderden Vlaamse jongens en meisjes in de tienerleeftijd vinden zulks de waardevolste incentive die ze zich kunnen voorstellen. En ze schrijven zich in in de academie.
Verder blijkt mijn romantisch beeld van de sector volstrekt niet met de werkelijkheid overeen te komen.
Bijvoorbeeld het zoeken naar parkeergelegenheid. Menig aanstormend fototalent heeft het uiteindelijk in de ratrace niet gehaald omdat ie slecht was in parkeren. Vandaar trouwens dat je zo weinig vrouwelijke popfotografen ziet. Persoonlijk, ik noem geen namen, ken ik een popfotograaf die telkens één avond te laat in de zaal arriveerde, doordat ie zijn wagen nooit in de onmiddellijke omgeving van de AB of Vorst Nationaal kwijt kon. Hij draaide een hele dag rondjes, en maakte dan maar foto’s van het concert dat ’s anderendaags geprogrammeerd stond. Hij heeft inmiddels wel de allermooiste collectie beelden van Koen Crucke & Willy Claes, van Frans Bauer en van Dana Winner. Dat dan weer wel.
The best seats in the house, dat klopt evenmin. Een tijdlang verkeerde ik in de veronderstelling dat de frontstage de allerbeste plek was om van een concert te genieten. Veel plaats, dichtbij het podium en geen zatte Hollanders in je nek. Plus het niet te onderschatten gevoel dat je één bent met de optredende artiest. Jawel, de frontstage was de toegangspoort tot de hemel, en anderhalve meter voor me stond god achter de microfoon. Ook wat dat betreft ben ik inmiddels een stuk wijzer. De frontstage is niet meer wat het geweest is, het walhalla van de happy few is verworden tot een overbevolkt stuk braakland, dat gedeeld dient te worden met vage types die iets vaags met een vage platenfirma te maken hebben. Men herkent ze aan de drie geplastificeerde vip-pasjes rond de nek en de ietwat wazige blik richting podium. Het is de blik van iemand die plots tot het besef komt dat de groep op het podium heel misschien niet de groep is waarvan hij dacht dat hij ze moest vertegenwoordigen. Met platenfirmajongens- en meisjes weet je maar nooit. Vooral niet met platenfirma-meisjes. Ik heb er eentje gekend die, gezellig in de frontstage van de Brielpoort in Deinze, luid in mijn oor verkondigde “dat ze dat helemaal niet wist”. Dat ze wàt niet wist? “Awel, dat ‘Rocking In The Free World’ van The Scabs was”. Van The Scabs? Nee, dat is van Neil Young en The Scabs zijn dat hier aan het coveren. “Wie is dat Neil Young?”
Ik zweer u dat het waar is. Had drie platenfirma-pasjes rond het bevallige nekske. Dit geheel ter zijde, maar de platenindustrie is de enige economische industrietak waarin het als een voordeel wordt beschouwd indien je volstrekt niks weet van de sector waarin je werkzaam bent.
Kent u overigens die mop van de slang en het konijntje ’s nachts in het donkere bos?
’s Nachts, midden in het donkere bos, botsten twee bosbewoners tegen mekaar aan. “Oei, wat is dat hier! Wacht, we gaan voelen en dan gaan we raden wie de ander is, ok?”
“Ok. Kom, ik eerst”, zegt de slang. “Ik voel, euh, een warm en zacht lichaam, ik denk dat je een aardig karakter hebt. En ooh, van die hele grote oren! Jij moet vast en zeker goed kunnen luisteren. En je bent zo gezellig. Jij bent vast en zeker een konijn!”
“Goed zo,” zegt het konijn. “Nu is het mijn beurt. Wacht, ik voel, ik voel een glad en glibberig mager lijfje. En je bent zo koud! En je hebt helemaal geen oren! Jij bent vast en zeker de A&R-man van een platenfirma!”
Enfin, dus over die frontstage, waar popfotografen hun ding horen te doen. Niet meteen de meest gezellig plek, geloof me vrij. Bovendien bleek het een waangedachte te zijn dat popfotografen daar het hele concert mochten staan. Neen, popfotografen mogen daar zegge en schrijve 3 nummers lang staan. En soms niet eens drie nummers na mekaar. Dan komt zo’n promojuffrouw, die in mijn tijd allemaal stuk voor stuk Greet heetten, wat makkelijk was, want d’r waren werkelijk geen persoonsgebonden eigenschappen waardoor ik ze uit elkaar had kunnen houden, Greet dus, die komt je dan in de greenroom halen als het zover is. En dan mag de popfotograaf snelsnel enkele plaatjes schieten van de artiest. En daarna oprotten. Waarbij dient opgemerkt te worden dat er blijkbaar ooit, in een niet na te trekken verleden, een vuile vete moet zijn ontstaan tussen lichttechniekers en popfotografen. Wellicht een vrouwenaffaire, denk ik dan. Hoe dan ook, het resultaat van die ruzie ebt nu nog door in de dagelijkse realiteit: tijdens de drie te fotograferen nummers is er namelijk één constante, en dat geldt voor ieder concert in iedere zaal: er staat namelijk amper licht op de artiest. En als het er wel opstaat, dan komt het langs achteren. En visuele hel voor iedereen die vertrouwd is met de finesses van de fotografie, ik kan het u verzekeren.
Zelf sta in liever in de zaal. Zo herinner ik me het luidste concert dat ik ooit mocht meemaken, Motörhead in de Vooruit, halfweg jaren negentig. Een concert zo luid dat de tien kilo zware fototas van de fotograaf naast me plots, in gang gezet door de subsone trillingen van de PA, tegen mijn been begon op te rijden. Waarlijk een natuurkundig verschijnsel dat me nog steeds beroert. De fotograaf in kwestie heeft zich het hele concert lang schrap gezet tegen de welhaast zichtbare energiestromen die vanaf het podium op ons af kwamen. We stonden daar alsof we op de uitkijktoren van een Duitse onderzeeër stonden, fier tegen de stormwind in. Terwijl dus die fototas mijn been aan het berijden was. Naar verluidt hebben de trillingen van dat concert inmiddels de buitenste regionen van ons zonnestelsel bereikt en worden ze over enkele duizenden jaren opgepikt door een intelligente buitenaardse beschaving. Voorwaar de beste garantie dat roofzuchtige aliens onze planeet wel nooit zullen komen bezoeken. En dat allemaal dankzij de popmuziek.
Verder valt het sex-appeal van de popfotograaf ook enigszins tegen. Ik wil hierover niet in detail treden, maar sta me toe het volgende te zeggen: volwassen mannen met een groot instrument die midden in de nacht op een wei staan te fotograferen, die vallen sedert de affaire Dutroux niet langer geweldig in de smaak bij het vrouwvolk. Bovendien sturen ze na het concert hun vunzige plaatjes ook nog meteen door vanop hun laptop naar één of ander duistere server, en ze doen dat niet zelden vanuit hun auto. En ze nemen daarbij termen in de mond zoals ‘het zwart een beetje optrekken’, ‘de randjes bijwerken’ en ‘sterk genoeg afdrukken’. De dames knakken daar vreselijk op af, kan ik wel zeggen.
En tenslotte het persoonlijk contact dat je als popfotograaf met Anton Corbijn zou verwachten. Valt tegen. Anton Corbijn doet namelijk geen concerten, of tenminste toch al lang niet meer. Bovendien is het een Hollander. Dus daarvoor moet je ook al geen popfotograaf worden.
Maar ergens diep vanbinnen sluimert, ondanks al de hogervernoemde pijnpunten, toch nog steeds het vage verlangen om ooit popfotograaf te worden. Al was het maar om er, zoals we allemaal weten, vreselijk rijk mee te worden.
Dankuwel.
Stijn Meuris
Curieus heeft zichzelf hoedanook weer eens overtroffen.
Hoe fijn kan het zijn?!
Tja, wat moet ik hierover zeggen? Heel veel kunst, maar ook veel 'amateuristische' kunst. Toen ik thuis kwam, was ik al bijna alles vergeten wat ik gezien heb.
De zelfde dag: kunstenaar - Florian Loosen /geefjeogendekost
verwelkomen je zondag 3 april 2011 om 10u in de Bottelarij
Florian Loosen is opgegroeid in Leopoldsburg en nadien verder gaan studeren aan de PHL in Hasselt. Daar volgde hij eerst de opleiding grafische en reclamevormgeving maar na 1 jaar werd duidelijk dat vrije kunsten meer het gene was wat hij zocht voor zijn artistieke ontplooiing. Na een intense leerperiode van 4 jaar en enkele werkbezoeken aan het Frans Masereel centrum behaalde hij zijn master in de Vrije Grafiek. Toch zien we dat Loosen zich niet enkel bezig hield met de ambachtelijke druktechnieken, maar ook andere mediums opzocht zoals sculpturen, installaties en schilderijen. Deze evolutie van 2D naar 3D bracht mogelijkheden met zich mee, maar ook zijn beperkingen. Ook deze fase was noodzakelijk om verder te kunnen evolueren. Op dit moment hanteert hij, afhankelijk van welk concept hij bedacht heeft, het medium dat hier het beste voor toegepast kan worden.
Loosen omschrijft zijn kunst als een reconceptualisatie van afbeeldingen, objecten en ideeën. Inspiratie vindt hij enerzijds in de media en de maatschappij. Anderzijds louter puttende uit zijn fantasie. Op die manier tracht hij een spiegel voor de toeschouwer te plaatsen zonder dat hij het expliciet zegt wat er gezien moet worden. En nog minder hoe een bepaald kunstwerk geïnterpreteerd moet worden. Net zoals informatie pas waarde krijgt door het in de juiste context plaatsen, is dit bij kunst ook het geval. Het zoeken naar het juiste (referentie)kader is niet alleen van toepassing voor de kunstenaar, maar evenzeer voor de toeschouwer.
De toeschouwer speelt een belangrijke rol in zijn werk. Afhankelijk van verschillende factoren zoals het verleden, interessevelden, omgevingsfactoren,...zorgen deze ervoor dat de eigenlijke interpretatie van een werk verschillend kan zijn voor iedere toeschouwer. Spelende met dit idee, creëert hij kunst die fungeert als een spel waarbij iedere toeschouwer door zijn persoonlijke interpretatie, zijn eigen waarheid creëert.
Ten opzichte van de werken 'in het grote gebouw' sprong het werk van deze jonge man er toch wel uit. Alleszins kwalitatief veel meer hoogstaand dan de rest.
Los daarvan weer eens een dikke chapeau voor Aksi, die het toch maar allemaal verwezenlijken. Aksi stelt de deuren van zijn ongelooflijk mooie gebouw steeds weer open voor de kunst, waarvoor onze welgemeende dank! En hun supergezellige, kindvriendelijke terras maakt het allemaal 'af'.
SKaGeN speelt Aantekeningen uit het ondergrondse
Monoloog door Clara van den Broek, met muziek van Harald Austbø
Lief publiek,
Ik wil u graag iets tonen, iets van mezelf. Niet uit narcisme. Niet uit exhibitionisme. Ik wil graag weten of u ook voelt wat ik voel. Of u ook lijdt aan schaamte, lafheid, grootheidswaan, eenzaamheid, hunkering naar liefde. Misschien in miniatuurvorm, vanbinnen, zonder dat iemand het ziet? Ik zal het u niet vragen. U zal niet hoeven antwoorden. Maar wij zullen het voelen. Of we samen zijn. Of u voelt wat ik voel. Of we elkaar begrijpen. Of mensen elkaar begrijpen. Op de tast loop ik in een witte ruimte langs een blinde muur. Ergens is een deur, quasi onzichtbaar. Ik weet het: ik heb ze al gezien. Ik zoek ze opnieuw. Ik moet ze vinden. Als ik ze open, zal ik bij u zijn. Ik zal niet meer alleen zijn. Ik zal u in de ogen kijken. U zal mij in de ogen kijken. En wij zullen samen zijn. Daar verlang ik naar, meer dan naar wat ook.
Met vriendelijke groet,
Clara
In Aantekeningen uit het Ondergrondse doet het hoofdpersonage niets anders dan denken. Zozeer zelfs dat hij niet meer tot handelen in staat is. Hij redeneert alles kapot. Maar op zompige bodem van zijn redeneringen komt hij altijd weer hetzelfde tegen: het verlangen om door een liefdevol iemand te worden gered.
Clara van den Broek bewerkt Dostojevski’s gelijknamige novelle tot een pakkende, hedendaagse voorstelling
Tekst: op basis van M.F.Dostojevski, Aantekeningen uit het Ondergrondse
Tekstbewerking, concept en spel: Clara van den Broek
Muziek en spel: Harald Austbø Scènebeeld en kostuums: Luc Vleugels
Techniek: Jeroen Wuyts
Danscoaching: Jetty Roels
Productie: SKaGeN, in coproductie met TAKT Dommelhof, C-mine Cultuurcentrum Genk, STUK, CCBe. Met de steun van de Vlaamse Regering. I.s.m. De Tijd.
Er zijn mensen die zeggen dat vrouwen geen mannen kunnen spelen. Clara van den Broek bewijst met aantekening uit het ondergrondse knalhard het tegendeel. Wat een monoloog! Subliem is het minste wat je ervan kan zeggen.
De scenografie door Luc Vleugels was sober maar uiterst mooi. De belichting met extreme precisie afgesteld.
De cello die bij het stuk gespeeld werd, niet te versmaden.
Het stuk zit boordevol zware emotie. Op sommige momenten weet men niet of men nu moet lachen of verdrietig zijn.
Het was de eerste keer dat ik naar een monoloog ging kijken en ik werd aangenaam verrast.
Het taalgebruik in het stuk was prachtig. Op een gegeven moment zegt het personage iets van: "het malse gras glansde en golfde als pas gewassen haren". Hoe mooi kan je het verwoorden!
Wat het zaaltje in C-mine betreft, zeer mooi maar ik voelde me net een reuzin die in een dwergenstoel gekneld zat. Spijtig..
Los van mijn grote gestalte maakte deze voorstelling van een anders gewone vrijdagavond een perfecte vrijdagavond.
Hoedje af lieve mensen en bedankt voor het aangename gezelschap na het toneelstuk!
Vandaag hadden we nog eens een les muzische vorming. Ze zijn al erg schaars dus die momenten moeten we met beide handen grijpen.
Verschillende kunstenaars/muzische mensen kwamen hun zegje doen en wij mochten luisteren en er uithalen wat voor ons belangrijk was.
Het was erg interessant hun visie te horen. Het waren stuk voor stuk mensen gedreven door hun passie.
Wat ik geleerd heb uit deze sessie is dat je nooit mag opgeven als je denkt dat je vastzit. Je kan het beter langs andere invalshoeken bekijken, met andere mensen, opnieuw proberen, eens een nachtje over slapen.. maar nooit opgeven.
Think out of the box primeert.
Laat je leiden door je zintuigen, neem ten volle overal geuren, kleuren, geluiden, details in je op, misschien kan je wel iets verwerken in een nieuwe creatie.
We kregen een erg moeilijke opdracht van Eric Raeves (danser, choreograaf, fotograaf..). Moeilijk, voor mij toch.
(Meer info over Eric Raeves: http://www.talkinghead.be/?tag=eric-raeves )
Fotografeer 5 dingen (meerdere foto's) en kies dan de beste foto van elk. Doe dit in een groepje van 4 mensen en vergelijk jullie beste foto's. Zoek dan hoe je dit zou presenteren op een tentoonstelling, maar gebruik iets dat in het oog springt om de overeenkomst aan te geven. Dat kon vanalles zijn. Ruim denken dus.
Dat fotograferen was peanuts, maar daar dan nog iets mee doen in samenwerking met een aantal andere personen. Ik had geen idee dat het zo moeilijk kon zijn.
We hadden ook niet ver genoeg gedacht, niet genoeg 'losgelaten'. We beten ons vast in wat er op de foto's stond en probeerden dan onze lichamen en de omgeving in te schakelen. Zo voor de hand liggend gezocht. Terwijl als je verder zou kijken je zoveel mogelijkeden ziet. Het ging namelijk niet expliciet om 'ons'.
Ruimer denken Uschi, ruimer.
Als je dan naar huis rijdt zit je boordevol ideeën en plannen. Tot je dan thuis de deur opendoet en de realiteit je inhaalt, want met twee kleine kinderen en een zoontje met speciale zorgen is er natuurlijk meer te doen dan muzisch bezig te zijn.
Hoedanook kon ik 's avonds toch nog een beetje muzisch mijmeren en dromen van wat ik allemaal zou kunnen doen als ik een beetje meer tijd en vrijheid kreeg.
Dat belet me niet om mijn foto's te laten zien getrokken in het atelier van Zephir, een heel dankbare site waar ik dagen zou kunnen rondzwerven alleen maar om foto's te trekken. http://www.zephyr-wellen.be/
Kleuters worden verwend met de prachtigste prentenboeken, maar wanneer ze eindelijk kunnen lezen worden de boeken vaak een stuk minder speels.
In deze cursus zoeken we creatieve oplossingen om die speelsheid vast te houden. We proberen te ontdekken hoe we woord en beeld in evenwicht krijgen en waarmee beginnende lezertjes het best te verleiden zijn. Dan kruipen we zelf in de huid van een kind, en fantaseren er duchtig op los.
Met de praktische tips die jullie worden aangereikt, moet het zeker lukken een verhaal uit je pen te schudden dat kinderen tussen 6 en 8 jaar écht kan boeien.
De Bron
Koetsweg 122
3010 Kessel-Lo
Begeleiding
Sandrine Lambert is auteur en illustrator van kinderboeken. Vorig jaar verscheen haar eerste roman voor volwassenen: Wildgroen (uitgeverij Lemmens).
Wat een fantastische workshop. Drie vrijdag namiddagen mag ik genieten van het wonder van de fantasie.
Wat boeit ze, onze 6 tot 9-jarigen, waarom boeit het ze en hoe kunnen we het brengen. Wat mogen we niet vergeten? Wat kan ertoe bijdragen, dat een boek zo gemaakt wordt, dat ze het in een ruk willen uitlezen.
Alledaagse teksten worden hervormd tot literaire pareltjes. We mogen teksten omvormen naar eenlettergrepige teksten en eigen teksten schrijven rond een gegeven thema. Lekker naar buiten in de zon en dromen en schrijven maar.
De mensen die ik ontmoet heb zijn erg interessant, begaafd en ontzettend fantasierijk.
Genieten is het woord...
Mensen die meer info willen over Sandrine Lambert, haar werk en workshops kunnen hier een kijkje nemen:
Vandaag mochten de kinderen een mooie grote lenteboom schilderen.
Eerst een boom met takken en wortels tekenen met vetkrijt, vervolgens overschilderen met ecoline (grond, lucht) en als laatste de blaadjes maken door allemaal stipjes plakaatverf te zetten met hun vingertjes.
Hoe meer kleuren hoe liever.
Wat hebben ze flink gewerkt, mijn kleine rakkers.
En trots dat ze waren op hun mooie bomen. En ik was ook wel trots op hen.
Ik zou wel foto's willen plaatsen, maar ik ben te moe. Dit zal voor een keer ook wel volstaan.
Het is eigenlijk wel raar.. we moeten elke les iets muzisch brengen, en werken aan de ontwikkeling van de muzische mens in ons. Het is niet moeilijk om elke les iets muzisch te brengen. Vaak doe ik het met taal, ik zal altijd wel een verhaal of gedicht integreren in mijn les, meestal als intro. Om te eindigen doe ik altijd wel een knutselopdrachtje.
Eindelijk ingeschreven in enkele workshops op de schrijfdag van 14/05/2011. We zullen nog zien welke het exact gaan worden.
En wie anders dan mijn lieve vriendin Birgit Stulens (tante Bibi) mocht de affiche van de schrijfdag ontwerpen?
Ook heb ik me in Leuven via Wisper ingeschreven in een workshop wat betreft het schrijven van kinderboeken, namelijk "schrijven - het wonder van de fantasie". Het lijkt misschien gemakkelijk, maar dat is het bijlange niet.
David en ik kunnen proberen onze krachten te bundelen en misschien komt er wel iets uit de bus? Wie weet. Als de 'iever' er is.
Het literaire, het fantastische, het kinderlijke, het illustratieve... bundelen die handel.
Nu nog ergens een hoopje 'tijd' kopen.
Hij is dan wel geen Vreemde Vogel, maar zijn tekeningen mogen er wel zijn ! En bovendien gebeurt het niet elke dag dat een tekenaar als Leo Timmers te gast is in het Literair Museum in Hasselt.
Van 13 maart tot 15 oktober 2011 kan je daar terecht voor een prachtige tentoonstelling van originele illustraties uit de kinderboeken die Leo zelf bedenkt, schrijft en tekent. Het zijn stuk voor stuk sterke verhalen, niet zozeer door de taal of de plot, maar wel door de pakkende, krachtige beelden met heldere lijnen en kleuren. Naast originele illustraties toont de tentoonstelling ook vele voorbereidende schetsen en proefboekjes die Leo maakt als hij aan een nieuw boek werkt. En omdat dieren en vervoermiddelen zijn constante aanwezigen in zijn werk, vormen ze ook de rode draad doorheen deze tentoonstelling.
Ik kende Leo Timmers niet zo goed, maar het bezoek aan deze tentoonstelling heeft mijn ogen geopend. Heel mooie illustraties. Prachtige kinderboeken. Het was interessant dat David en ik iemand tegen kwamen die we beiden van vroeger kenden en die samen met Leo Timmers een boek uitgegeven had. Hij deed de tekst en Leo Timmers de illustraties. David denkt al langer aan de boekenwereld instappen. De wereld is klein en onmetelijk interessant.
Onlangs vroeg een vriendin van mij of ik ook naar de tentoonstelling van Carll Cneut ging, in Genk. Ik zei "Carl wie?". Ze legde me uit dat Carll Cneut een illustrator van kinderboeken is en ik vond dat reden genoeg om eens een kijkje te gaan nemen.
Er hingen alleen illustraties van varkens. Niet echt denderend veel. Mooi, maar gewoon een teveel aan varkens. De illustraties leken heel erg op elkaar.
Enkele dagen voordien had ik een boekje in de bibliotheek van Hasselt gehaald. Naar aanleiding van het thema 'geheim' van de jeugdboekenweek had ik gekozen voor 'het geheim van de keel van de nachtegaal' van Peter Verhelst. Na lang surfen en zoeken achter bekroonde boeken kwam ik dit pareltje tegen.
's Avonds, na de tentoonstelling van Carll Cneut, begon ik in mijn geheim boekje te lezen. En weet je wat ik toen zag? "MET PRENTEN VAN CARLL CNEUT". Alsjemenou. En het zijn heel mooie prenten. Er is zelfs een prachtige website van: http://www.carllcneut.es/.
Dit boekje heeft niet voor niets tal van prijzen gekregen:
Onze landgenoten Carll Cneut en Peter Verhelst hebben de Woutertje Pieterse Prijs 2009 gekregen voor 'Het geheim van de keel van de nachtegaal'. Aan de Nederlandse prijs is een oorkonde en een bedrag van 15.000 euro verbonden.
"Dit schitterende prentenboek kan door werkelijk iedereen worden gelezen", luidt het oordeel van de jury. "Het overschrijdt niet alleen de leeftijdsgrenzen, maar ook de grenzen tussen beeld, tekst en vormgeving."
"Aan de basis stond het sprookje van Andersen over de Chinese nachtegaal, die eerst wordt vereerd en dan wordt veronachtzaamd. Verhelst en Cneut hebben een compleet nieuw kunstwerk geschapen."
De prijs voor kinder- en jeugdboeken werd voor de tweeëntwintigste keer uitgereikt.
Zo zie je maar, niet te snel stoppen met kijken en onderzoeken.
Meer info over Carll Cneut uiteraard op :
www.carllcneut.com
David heeft zich onlangs een tattoo laten zetten door de enige echte Elke Onzea en dat helemaal 'hand-poked', namelijk nog op traditionele wijze.
Definitie: "A tattoo is a marking made by inserting indelible ink into the dermis layer of the skin to change the pigment for decorative or other reasons."
Als thema heeft hij Alice in Wonderland gebruikt. Een ode aan de fantasie...
