"Ashes and Snow, de l'artiste canadien Gregory Colbert, est une installation d'œuvres photographiques, cinématographiques et d'un récit épistolaire qui voyage dans le Nomadic Museum, une structure temporaire construite spécialement pour l'exposition. Ce travail explore les sensibilités poétiques communes des hommes et des bêtes.En date de juillet 2009, Ashes and Snow a été vue par plus de 10 millions de personnes, devenant ainsi l'exposition d'un artiste vivant la plus visitée de l'histoire de l'art."
donderdag 31 maart 2011
Ashes and Snow ,swimming with the manatee Gregory Colbert
"Ashes and Snow, de l'artiste canadien Gregory Colbert, est une installation d'œuvres photographiques, cinématographiques et d'un récit épistolaire qui voyage dans le Nomadic Museum, une structure temporaire construite spécialement pour l'exposition. Ce travail explore les sensibilités poétiques communes des hommes et des bêtes.En date de juillet 2009, Ashes and Snow a été vue par plus de 10 millions de personnes, devenant ainsi l'exposition d'un artiste vivant la plus visitée de l'histoire de l'art."
Jamie Woon - Night Air (Official Video) HD
Wat een pareltje van digitale technologie, wat een mooie bidsprinkhaanbeelden.
Bedankt voor het delen van deze clip Bibi!
Bedankt voor het delen van deze clip Bibi!
woensdag 30 maart 2011
Alex Vanhee : FACES
FACES - 20 jaar concertfotografie door Alex Vanheecurieus wees Alex Vanhee onlangs fijntjes op zijn twintigste verjaardag als beste concertfotograaf van België (DM). En ja hoor, een fantastische overzichtstentoonstelling is het resultaat.Zowel zijn opzwepende foto's broeierige rockconcerten als zijn serene portretten van inspirerende rockhelden zijn legendarisch!
HASSELT
vrijdag 6 mei
om 20 uur
Muziekodroom
inschrijven voor 4 mei
informatie@curieus.be
www.curieus.be
Recentie Volkskrant:
Alex Vanhee in café van Vooruit en voormalige snoepwinkel naast Vooruit
ALEX VANHEE FASCINEERT MET VISUELE TRIP
Fotografische beelden maken doorgaans geen geluid. De concertopnames gemaakt door de naar Gent uitgeweken West-Vlaamse fotograaf Alex Vanhee proberen het tegendeel te bewijzen. Als toeschouwer voel je de vibraties van de vastgelegde momenten aan den lijve. Als een losgebroken muziekjunk fotografeert Vanhee al twintig jaar de rock-, pop- en dancescene voor en achter de grootste podia van België.
Alex Vanhee is steeds onderweg van concert naar concert. Zijn werk straalt dan ook een vogelvrij on the road-gevoel uit. Intiem, persoonlijk en vlak op de huid. Op een verbluffende manier slaagt hij er in de rauwe energie en authenticiteit van de optredens te vatten. Opgemerkt door de Belgische zusterkrant van de Volkskrant, De Morgen, bereiken zijn snapshots sinds het begin van de jaren ’90 de Vlaamse huiskamers. Langzaam verwierf hij bekendheid en begon ook in het buitenland te publiceren. Vanhee groeide uit tot een hoeksteen in de dagelijkse berichtgeving van de internationale muziekscene in België. Naar aanleiding van zijn 20-jarige carrière wijdt de Belgische sociaal-culturele vereniging Curieus nu in Gent een unieke tentoonstelling aan zijn werk. Er zijn zowel de hard afgedrukte zwart-wit foto’s uit zijn beginperiode als de latere beelden in ‘full colour’. Vanhee weet de poëtische rijkdom van een Leonard Cohen visueel te vertalen. Maar ook het overweldigende geluid met verwoede drums en gitaarriffs van een Keith Richards of PJ Harvey weet hij in beeld te vangen. Steeds weer word je als toeschouwer verrast door het brede spectrum aan emoties dat Vanhee weet te vatten. Het menselijke aspect, de tics en typische houdingen van de muzikanten primeren. Als toeschouwer is het verleidelijk om de fotografische oppervlakte nauwkeurig te scannen. Alsof je - als je maar goed genoeg kijkt - iets van de binnenwereld van de muzikanten zou kunnen ontwaren. Zo is het bijna onmogelijk om naar de ontwapenende blik van Brian Ferry te kijken zonder een onderhuidse bezorgdheid gewaar te worden. Over Vanhee’s schouder volgen we in de expositie ook de Britse indierockband Editors tijdens een tournee in de Oostblok. We zijn getuige van het leven op en achter het podium. We voelen de sensatie die de bandleden doormaken, de vermoeidheid van het vele reizen, de spanning voor een optreden, de uitputting erna. De beelden geven een intrigerend en nooit eerder gezien inzicht. Vanhee’s beelden koesteren de muziekgeschiedenis. De verhalen blijven bestaan. Het verleden kan doorleven.
‘Faces’ tot 1 mei in café van Vooruit en voormalige snoepwinkel naast Vooruit, Sint Pietersnieuwstraat 21, Gent. Open ma-zo van 14-22u, za 14-24u. Later ook nog in Hasselt, Leuven en Antwerpen.
Wat kan ik hier nog aan toevoegen?
Mooie, krachtige, contrastrijke zwart-wit portretten, wederom een super-speech van Stijn Meuris, keigoeie muziek, super locatie en goed gezelschap. Het was absoluut de moeite.
Het enige min-punt was misschien het publiek zelf, dat het blijkbaar toch niet nodig vond om tijdens de speech van Stijn even te stoppen met praten om te luisteren. Kwebbenkontjes, dat waren het.
Hier kunnen jullie nog even de gewéldige speech van Stijn Meuris nalezen.
De popfotograaf.
Inclusief De Mop Over De Slang En Het Konijn.
Het is de laatste tijd een beetje weggeëbd, maar tot voor kort had ik sterk het gevoel dat ik popfotograaf wou worden. Het leek me de gedroomde job. Overal gratis en voor niks binnen, the best seats in the house, en geen gezever met parking zoeken. Af en toe kan je zelfs iets zeggen tegen Anton Corbijn, en wie weet zou die dan af en toe zelfs iets terug zeggen. En de wijven zouden ook plat gaan, want in tegenstelling tot in het gewone banale leven geldt in de popfotografie wel degelijk het adaggio: size does matter! Vandaar dat een beetje popfotograaf minstens met een 200 millimeterlens rondloopt. Zeker weten, popfotograaf zou het worden. Waar kon ik me melden?
Tegenwoordig is die drang een beetje vervlogen. Ik heb ze namelijk bezig gezien: het is een hondenstiel, meneer. Ik ben dan maar op het podium gekropen, en het moet gezegd; vandaaruit is het uitzicht een stuk beter.
Van alle voordelen die ik het beroep vroeger toedichte, bleek eigenlijk enkel het eerste een vorm van waarheid te bevatten. Ze mogen inderdaad overal gratis en voor niks binnen. Soms, heel soms, als het geen concert van Schueremans betreft, krijgen ze zelfs drie drankbonnekes. Heel soms komen ze ’s nachts thuis en vinden ze nog één van die drie drankbonnekes in één van de vele zijzakjes van hun fototassen. Ah fijn, kan ik morgen opnieuw gebruiken, denken ze dan. Dat zijn de jonge enthousiaste beginners, die dat denken. De wat oudere, meer ervaren rotten in het vak weten beter. Morgen zijn de rode bonnekes van vandaag verandert in gele bonnekes, en is dat ene overblijvertje volstrekt waardeloos geworden. Maar dat van dat gratis binnen mogen, dat klopt. Dat feit alleen al blijkt als een geweldige magneet op het beroep te werken. Honderden Vlaamse jongens en meisjes in de tienerleeftijd vinden zulks de waardevolste incentive die ze zich kunnen voorstellen. En ze schrijven zich in in de academie.
Verder blijkt mijn romantisch beeld van de sector volstrekt niet met de werkelijkheid overeen te komen.
Bijvoorbeeld het zoeken naar parkeergelegenheid. Menig aanstormend fototalent heeft het uiteindelijk in de ratrace niet gehaald omdat ie slecht was in parkeren. Vandaar trouwens dat je zo weinig vrouwelijke popfotografen ziet. Persoonlijk, ik noem geen namen, ken ik een popfotograaf die telkens één avond te laat in de zaal arriveerde, doordat ie zijn wagen nooit in de onmiddellijke omgeving van de AB of Vorst Nationaal kwijt kon. Hij draaide een hele dag rondjes, en maakte dan maar foto’s van het concert dat ’s anderendaags geprogrammeerd stond. Hij heeft inmiddels wel de allermooiste collectie beelden van Koen Crucke & Willy Claes, van Frans Bauer en van Dana Winner. Dat dan weer wel.
The best seats in the house, dat klopt evenmin. Een tijdlang verkeerde ik in de veronderstelling dat de frontstage de allerbeste plek was om van een concert te genieten. Veel plaats, dichtbij het podium en geen zatte Hollanders in je nek. Plus het niet te onderschatten gevoel dat je één bent met de optredende artiest. Jawel, de frontstage was de toegangspoort tot de hemel, en anderhalve meter voor me stond god achter de microfoon. Ook wat dat betreft ben ik inmiddels een stuk wijzer. De frontstage is niet meer wat het geweest is, het walhalla van de happy few is verworden tot een overbevolkt stuk braakland, dat gedeeld dient te worden met vage types die iets vaags met een vage platenfirma te maken hebben. Men herkent ze aan de drie geplastificeerde vip-pasjes rond de nek en de ietwat wazige blik richting podium. Het is de blik van iemand die plots tot het besef komt dat de groep op het podium heel misschien niet de groep is waarvan hij dacht dat hij ze moest vertegenwoordigen. Met platenfirmajongens- en meisjes weet je maar nooit. Vooral niet met platenfirma-meisjes. Ik heb er eentje gekend die, gezellig in de frontstage van de Brielpoort in Deinze, luid in mijn oor verkondigde “dat ze dat helemaal niet wist”. Dat ze wàt niet wist? “Awel, dat ‘Rocking In The Free World’ van The Scabs was”. Van The Scabs? Nee, dat is van Neil Young en The Scabs zijn dat hier aan het coveren. “Wie is dat Neil Young?”
Ik zweer u dat het waar is. Had drie platenfirma-pasjes rond het bevallige nekske. Dit geheel ter zijde, maar de platenindustrie is de enige economische industrietak waarin het als een voordeel wordt beschouwd indien je volstrekt niks weet van de sector waarin je werkzaam bent.
Kent u overigens die mop van de slang en het konijntje ’s nachts in het donkere bos?
’s Nachts, midden in het donkere bos, botsten twee bosbewoners tegen mekaar aan. “Oei, wat is dat hier! Wacht, we gaan voelen en dan gaan we raden wie de ander is, ok?”
“Ok. Kom, ik eerst”, zegt de slang. “Ik voel, euh, een warm en zacht lichaam, ik denk dat je een aardig karakter hebt. En ooh, van die hele grote oren! Jij moet vast en zeker goed kunnen luisteren. En je bent zo gezellig. Jij bent vast en zeker een konijn!”
“Goed zo,” zegt het konijn. “Nu is het mijn beurt. Wacht, ik voel, ik voel een glad en glibberig mager lijfje. En je bent zo koud! En je hebt helemaal geen oren! Jij bent vast en zeker de A&R-man van een platenfirma!”
Enfin, dus over die frontstage, waar popfotografen hun ding horen te doen. Niet meteen de meest gezellig plek, geloof me vrij. Bovendien bleek het een waangedachte te zijn dat popfotografen daar het hele concert mochten staan. Neen, popfotografen mogen daar zegge en schrijve 3 nummers lang staan. En soms niet eens drie nummers na mekaar. Dan komt zo’n promojuffrouw, die in mijn tijd allemaal stuk voor stuk Greet heetten, wat makkelijk was, want d’r waren werkelijk geen persoonsgebonden eigenschappen waardoor ik ze uit elkaar had kunnen houden, Greet dus, die komt je dan in de greenroom halen als het zover is. En dan mag de popfotograaf snelsnel enkele plaatjes schieten van de artiest. En daarna oprotten. Waarbij dient opgemerkt te worden dat er blijkbaar ooit, in een niet na te trekken verleden, een vuile vete moet zijn ontstaan tussen lichttechniekers en popfotografen. Wellicht een vrouwenaffaire, denk ik dan. Hoe dan ook, het resultaat van die ruzie ebt nu nog door in de dagelijkse realiteit: tijdens de drie te fotograferen nummers is er namelijk één constante, en dat geldt voor ieder concert in iedere zaal: er staat namelijk amper licht op de artiest. En als het er wel opstaat, dan komt het langs achteren. En visuele hel voor iedereen die vertrouwd is met de finesses van de fotografie, ik kan het u verzekeren.
Zelf sta in liever in de zaal. Zo herinner ik me het luidste concert dat ik ooit mocht meemaken, Motörhead in de Vooruit, halfweg jaren negentig. Een concert zo luid dat de tien kilo zware fototas van de fotograaf naast me plots, in gang gezet door de subsone trillingen van de PA, tegen mijn been begon op te rijden. Waarlijk een natuurkundig verschijnsel dat me nog steeds beroert. De fotograaf in kwestie heeft zich het hele concert lang schrap gezet tegen de welhaast zichtbare energiestromen die vanaf het podium op ons af kwamen. We stonden daar alsof we op de uitkijktoren van een Duitse onderzeeër stonden, fier tegen de stormwind in. Terwijl dus die fototas mijn been aan het berijden was. Naar verluidt hebben de trillingen van dat concert inmiddels de buitenste regionen van ons zonnestelsel bereikt en worden ze over enkele duizenden jaren opgepikt door een intelligente buitenaardse beschaving. Voorwaar de beste garantie dat roofzuchtige aliens onze planeet wel nooit zullen komen bezoeken. En dat allemaal dankzij de popmuziek.
Verder valt het sex-appeal van de popfotograaf ook enigszins tegen. Ik wil hierover niet in detail treden, maar sta me toe het volgende te zeggen: volwassen mannen met een groot instrument die midden in de nacht op een wei staan te fotograferen, die vallen sedert de affaire Dutroux niet langer geweldig in de smaak bij het vrouwvolk. Bovendien sturen ze na het concert hun vunzige plaatjes ook nog meteen door vanop hun laptop naar één of ander duistere server, en ze doen dat niet zelden vanuit hun auto. En ze nemen daarbij termen in de mond zoals ‘het zwart een beetje optrekken’, ‘de randjes bijwerken’ en ‘sterk genoeg afdrukken’. De dames knakken daar vreselijk op af, kan ik wel zeggen.
En tenslotte het persoonlijk contact dat je als popfotograaf met Anton Corbijn zou verwachten. Valt tegen. Anton Corbijn doet namelijk geen concerten, of tenminste toch al lang niet meer. Bovendien is het een Hollander. Dus daarvoor moet je ook al geen popfotograaf worden.
Maar ergens diep vanbinnen sluimert, ondanks al de hogervernoemde pijnpunten, toch nog steeds het vage verlangen om ooit popfotograaf te worden. Al was het maar om er, zoals we allemaal weten, vreselijk rijk mee te worden.
Dankuwel.
Stijn Meuris
Curieus heeft zichzelf hoedanook weer eens overtroffen.
Hoe fijn kan het zijn?!
HASSELT
vrijdag 6 mei
om 20 uur
Muziekodroom
inschrijven voor 4 mei
informatie@curieus.be
www.curieus.be
Recentie Volkskrant:
Alex Vanhee in café van Vooruit en voormalige snoepwinkel naast Vooruit
ALEX VANHEE FASCINEERT MET VISUELE TRIP
Fotografische beelden maken doorgaans geen geluid. De concertopnames gemaakt door de naar Gent uitgeweken West-Vlaamse fotograaf Alex Vanhee proberen het tegendeel te bewijzen. Als toeschouwer voel je de vibraties van de vastgelegde momenten aan den lijve. Als een losgebroken muziekjunk fotografeert Vanhee al twintig jaar de rock-, pop- en dancescene voor en achter de grootste podia van België.
Alex Vanhee is steeds onderweg van concert naar concert. Zijn werk straalt dan ook een vogelvrij on the road-gevoel uit. Intiem, persoonlijk en vlak op de huid. Op een verbluffende manier slaagt hij er in de rauwe energie en authenticiteit van de optredens te vatten. Opgemerkt door de Belgische zusterkrant van de Volkskrant, De Morgen, bereiken zijn snapshots sinds het begin van de jaren ’90 de Vlaamse huiskamers. Langzaam verwierf hij bekendheid en begon ook in het buitenland te publiceren. Vanhee groeide uit tot een hoeksteen in de dagelijkse berichtgeving van de internationale muziekscene in België. Naar aanleiding van zijn 20-jarige carrière wijdt de Belgische sociaal-culturele vereniging Curieus nu in Gent een unieke tentoonstelling aan zijn werk. Er zijn zowel de hard afgedrukte zwart-wit foto’s uit zijn beginperiode als de latere beelden in ‘full colour’. Vanhee weet de poëtische rijkdom van een Leonard Cohen visueel te vertalen. Maar ook het overweldigende geluid met verwoede drums en gitaarriffs van een Keith Richards of PJ Harvey weet hij in beeld te vangen. Steeds weer word je als toeschouwer verrast door het brede spectrum aan emoties dat Vanhee weet te vatten. Het menselijke aspect, de tics en typische houdingen van de muzikanten primeren. Als toeschouwer is het verleidelijk om de fotografische oppervlakte nauwkeurig te scannen. Alsof je - als je maar goed genoeg kijkt - iets van de binnenwereld van de muzikanten zou kunnen ontwaren. Zo is het bijna onmogelijk om naar de ontwapenende blik van Brian Ferry te kijken zonder een onderhuidse bezorgdheid gewaar te worden. Over Vanhee’s schouder volgen we in de expositie ook de Britse indierockband Editors tijdens een tournee in de Oostblok. We zijn getuige van het leven op en achter het podium. We voelen de sensatie die de bandleden doormaken, de vermoeidheid van het vele reizen, de spanning voor een optreden, de uitputting erna. De beelden geven een intrigerend en nooit eerder gezien inzicht. Vanhee’s beelden koesteren de muziekgeschiedenis. De verhalen blijven bestaan. Het verleden kan doorleven.
‘Faces’ tot 1 mei in café van Vooruit en voormalige snoepwinkel naast Vooruit, Sint Pietersnieuwstraat 21, Gent. Open ma-zo van 14-22u, za 14-24u. Later ook nog in Hasselt, Leuven en Antwerpen.
Wat kan ik hier nog aan toevoegen?
Mooie, krachtige, contrastrijke zwart-wit portretten, wederom een super-speech van Stijn Meuris, keigoeie muziek, super locatie en goed gezelschap. Het was absoluut de moeite.
Het enige min-punt was misschien het publiek zelf, dat het blijkbaar toch niet nodig vond om tijdens de speech van Stijn even te stoppen met praten om te luisteren. Kwebbenkontjes, dat waren het.
Hier kunnen jullie nog even de gewéldige speech van Stijn Meuris nalezen.
De popfotograaf.
Inclusief De Mop Over De Slang En Het Konijn.
Het is de laatste tijd een beetje weggeëbd, maar tot voor kort had ik sterk het gevoel dat ik popfotograaf wou worden. Het leek me de gedroomde job. Overal gratis en voor niks binnen, the best seats in the house, en geen gezever met parking zoeken. Af en toe kan je zelfs iets zeggen tegen Anton Corbijn, en wie weet zou die dan af en toe zelfs iets terug zeggen. En de wijven zouden ook plat gaan, want in tegenstelling tot in het gewone banale leven geldt in de popfotografie wel degelijk het adaggio: size does matter! Vandaar dat een beetje popfotograaf minstens met een 200 millimeterlens rondloopt. Zeker weten, popfotograaf zou het worden. Waar kon ik me melden?
Tegenwoordig is die drang een beetje vervlogen. Ik heb ze namelijk bezig gezien: het is een hondenstiel, meneer. Ik ben dan maar op het podium gekropen, en het moet gezegd; vandaaruit is het uitzicht een stuk beter.
Van alle voordelen die ik het beroep vroeger toedichte, bleek eigenlijk enkel het eerste een vorm van waarheid te bevatten. Ze mogen inderdaad overal gratis en voor niks binnen. Soms, heel soms, als het geen concert van Schueremans betreft, krijgen ze zelfs drie drankbonnekes. Heel soms komen ze ’s nachts thuis en vinden ze nog één van die drie drankbonnekes in één van de vele zijzakjes van hun fototassen. Ah fijn, kan ik morgen opnieuw gebruiken, denken ze dan. Dat zijn de jonge enthousiaste beginners, die dat denken. De wat oudere, meer ervaren rotten in het vak weten beter. Morgen zijn de rode bonnekes van vandaag verandert in gele bonnekes, en is dat ene overblijvertje volstrekt waardeloos geworden. Maar dat van dat gratis binnen mogen, dat klopt. Dat feit alleen al blijkt als een geweldige magneet op het beroep te werken. Honderden Vlaamse jongens en meisjes in de tienerleeftijd vinden zulks de waardevolste incentive die ze zich kunnen voorstellen. En ze schrijven zich in in de academie.
Verder blijkt mijn romantisch beeld van de sector volstrekt niet met de werkelijkheid overeen te komen.
Bijvoorbeeld het zoeken naar parkeergelegenheid. Menig aanstormend fototalent heeft het uiteindelijk in de ratrace niet gehaald omdat ie slecht was in parkeren. Vandaar trouwens dat je zo weinig vrouwelijke popfotografen ziet. Persoonlijk, ik noem geen namen, ken ik een popfotograaf die telkens één avond te laat in de zaal arriveerde, doordat ie zijn wagen nooit in de onmiddellijke omgeving van de AB of Vorst Nationaal kwijt kon. Hij draaide een hele dag rondjes, en maakte dan maar foto’s van het concert dat ’s anderendaags geprogrammeerd stond. Hij heeft inmiddels wel de allermooiste collectie beelden van Koen Crucke & Willy Claes, van Frans Bauer en van Dana Winner. Dat dan weer wel.
The best seats in the house, dat klopt evenmin. Een tijdlang verkeerde ik in de veronderstelling dat de frontstage de allerbeste plek was om van een concert te genieten. Veel plaats, dichtbij het podium en geen zatte Hollanders in je nek. Plus het niet te onderschatten gevoel dat je één bent met de optredende artiest. Jawel, de frontstage was de toegangspoort tot de hemel, en anderhalve meter voor me stond god achter de microfoon. Ook wat dat betreft ben ik inmiddels een stuk wijzer. De frontstage is niet meer wat het geweest is, het walhalla van de happy few is verworden tot een overbevolkt stuk braakland, dat gedeeld dient te worden met vage types die iets vaags met een vage platenfirma te maken hebben. Men herkent ze aan de drie geplastificeerde vip-pasjes rond de nek en de ietwat wazige blik richting podium. Het is de blik van iemand die plots tot het besef komt dat de groep op het podium heel misschien niet de groep is waarvan hij dacht dat hij ze moest vertegenwoordigen. Met platenfirmajongens- en meisjes weet je maar nooit. Vooral niet met platenfirma-meisjes. Ik heb er eentje gekend die, gezellig in de frontstage van de Brielpoort in Deinze, luid in mijn oor verkondigde “dat ze dat helemaal niet wist”. Dat ze wàt niet wist? “Awel, dat ‘Rocking In The Free World’ van The Scabs was”. Van The Scabs? Nee, dat is van Neil Young en The Scabs zijn dat hier aan het coveren. “Wie is dat Neil Young?”
Ik zweer u dat het waar is. Had drie platenfirma-pasjes rond het bevallige nekske. Dit geheel ter zijde, maar de platenindustrie is de enige economische industrietak waarin het als een voordeel wordt beschouwd indien je volstrekt niks weet van de sector waarin je werkzaam bent.
Kent u overigens die mop van de slang en het konijntje ’s nachts in het donkere bos?
’s Nachts, midden in het donkere bos, botsten twee bosbewoners tegen mekaar aan. “Oei, wat is dat hier! Wacht, we gaan voelen en dan gaan we raden wie de ander is, ok?”
“Ok. Kom, ik eerst”, zegt de slang. “Ik voel, euh, een warm en zacht lichaam, ik denk dat je een aardig karakter hebt. En ooh, van die hele grote oren! Jij moet vast en zeker goed kunnen luisteren. En je bent zo gezellig. Jij bent vast en zeker een konijn!”
“Goed zo,” zegt het konijn. “Nu is het mijn beurt. Wacht, ik voel, ik voel een glad en glibberig mager lijfje. En je bent zo koud! En je hebt helemaal geen oren! Jij bent vast en zeker de A&R-man van een platenfirma!”
Enfin, dus over die frontstage, waar popfotografen hun ding horen te doen. Niet meteen de meest gezellig plek, geloof me vrij. Bovendien bleek het een waangedachte te zijn dat popfotografen daar het hele concert mochten staan. Neen, popfotografen mogen daar zegge en schrijve 3 nummers lang staan. En soms niet eens drie nummers na mekaar. Dan komt zo’n promojuffrouw, die in mijn tijd allemaal stuk voor stuk Greet heetten, wat makkelijk was, want d’r waren werkelijk geen persoonsgebonden eigenschappen waardoor ik ze uit elkaar had kunnen houden, Greet dus, die komt je dan in de greenroom halen als het zover is. En dan mag de popfotograaf snelsnel enkele plaatjes schieten van de artiest. En daarna oprotten. Waarbij dient opgemerkt te worden dat er blijkbaar ooit, in een niet na te trekken verleden, een vuile vete moet zijn ontstaan tussen lichttechniekers en popfotografen. Wellicht een vrouwenaffaire, denk ik dan. Hoe dan ook, het resultaat van die ruzie ebt nu nog door in de dagelijkse realiteit: tijdens de drie te fotograferen nummers is er namelijk één constante, en dat geldt voor ieder concert in iedere zaal: er staat namelijk amper licht op de artiest. En als het er wel opstaat, dan komt het langs achteren. En visuele hel voor iedereen die vertrouwd is met de finesses van de fotografie, ik kan het u verzekeren.
Zelf sta in liever in de zaal. Zo herinner ik me het luidste concert dat ik ooit mocht meemaken, Motörhead in de Vooruit, halfweg jaren negentig. Een concert zo luid dat de tien kilo zware fototas van de fotograaf naast me plots, in gang gezet door de subsone trillingen van de PA, tegen mijn been begon op te rijden. Waarlijk een natuurkundig verschijnsel dat me nog steeds beroert. De fotograaf in kwestie heeft zich het hele concert lang schrap gezet tegen de welhaast zichtbare energiestromen die vanaf het podium op ons af kwamen. We stonden daar alsof we op de uitkijktoren van een Duitse onderzeeër stonden, fier tegen de stormwind in. Terwijl dus die fototas mijn been aan het berijden was. Naar verluidt hebben de trillingen van dat concert inmiddels de buitenste regionen van ons zonnestelsel bereikt en worden ze over enkele duizenden jaren opgepikt door een intelligente buitenaardse beschaving. Voorwaar de beste garantie dat roofzuchtige aliens onze planeet wel nooit zullen komen bezoeken. En dat allemaal dankzij de popmuziek.
Verder valt het sex-appeal van de popfotograaf ook enigszins tegen. Ik wil hierover niet in detail treden, maar sta me toe het volgende te zeggen: volwassen mannen met een groot instrument die midden in de nacht op een wei staan te fotograferen, die vallen sedert de affaire Dutroux niet langer geweldig in de smaak bij het vrouwvolk. Bovendien sturen ze na het concert hun vunzige plaatjes ook nog meteen door vanop hun laptop naar één of ander duistere server, en ze doen dat niet zelden vanuit hun auto. En ze nemen daarbij termen in de mond zoals ‘het zwart een beetje optrekken’, ‘de randjes bijwerken’ en ‘sterk genoeg afdrukken’. De dames knakken daar vreselijk op af, kan ik wel zeggen.
En tenslotte het persoonlijk contact dat je als popfotograaf met Anton Corbijn zou verwachten. Valt tegen. Anton Corbijn doet namelijk geen concerten, of tenminste toch al lang niet meer. Bovendien is het een Hollander. Dus daarvoor moet je ook al geen popfotograaf worden.
Maar ergens diep vanbinnen sluimert, ondanks al de hogervernoemde pijnpunten, toch nog steeds het vage verlangen om ooit popfotograaf te worden. Al was het maar om er, zoals we allemaal weten, vreselijk rijk mee te worden.
Dankuwel.
Stijn Meuris
Curieus heeft zichzelf hoedanook weer eens overtroffen.
Hoe fijn kan het zijn?!
dinsdag 29 maart 2011
Bloesemimpressies 2011: DE NAAKTE WAARHEID
Tja, wat moet ik hierover zeggen? Heel veel kunst, maar ook veel 'amateuristische' kunst. Toen ik thuis kwam, was ik al bijna alles vergeten wat ik gezien heb.
De zelfde dag: kunstenaar - Florian Loosen /geefjeogendekost
verwelkomen je zondag 3 april 2011 om 10u in de Bottelarij
Florian Loosen is opgegroeid in Leopoldsburg en nadien verder gaan studeren aan de PHL in Hasselt. Daar volgde hij eerst de opleiding grafische en reclamevormgeving maar na 1 jaar werd duidelijk dat vrije kunsten meer het gene was wat hij zocht voor zijn artistieke ontplooiing. Na een intense leerperiode van 4 jaar en enkele werkbezoeken aan het Frans Masereel centrum behaalde hij zijn master in de Vrije Grafiek. Toch zien we dat Loosen zich niet enkel bezig hield met de ambachtelijke druktechnieken, maar ook andere mediums opzocht zoals sculpturen, installaties en schilderijen. Deze evolutie van 2D naar 3D bracht mogelijkheden met zich mee, maar ook zijn beperkingen. Ook deze fase was noodzakelijk om verder te kunnen evolueren. Op dit moment hanteert hij, afhankelijk van welk concept hij bedacht heeft, het medium dat hier het beste voor toegepast kan worden.
Loosen omschrijft zijn kunst als een reconceptualisatie van afbeeldingen, objecten en ideeën. Inspiratie vindt hij enerzijds in de media en de maatschappij. Anderzijds louter puttende uit zijn fantasie. Op die manier tracht hij een spiegel voor de toeschouwer te plaatsen zonder dat hij het expliciet zegt wat er gezien moet worden. En nog minder hoe een bepaald kunstwerk geïnterpreteerd moet worden. Net zoals informatie pas waarde krijgt door het in de juiste context plaatsen, is dit bij kunst ook het geval. Het zoeken naar het juiste (referentie)kader is niet alleen van toepassing voor de kunstenaar, maar evenzeer voor de toeschouwer.
De toeschouwer speelt een belangrijke rol in zijn werk. Afhankelijk van verschillende factoren zoals het verleden, interessevelden, omgevingsfactoren,...zorgen deze ervoor dat de eigenlijke interpretatie van een werk verschillend kan zijn voor iedere toeschouwer. Spelende met dit idee, creëert hij kunst die fungeert als een spel waarbij iedere toeschouwer door zijn persoonlijke interpretatie, zijn eigen waarheid creëert.
Ten opzichte van de werken 'in het grote gebouw' sprong het werk van deze jonge man er toch wel uit. Alleszins kwalitatief veel meer hoogstaand dan de rest.
Los daarvan weer eens een dikke chapeau voor Aksi, die het toch maar allemaal verwezenlijken. Aksi stelt de deuren van zijn ongelooflijk mooie gebouw steeds weer open voor de kunst, waarvoor onze welgemeende dank! En hun supergezellige, kindvriendelijke terras maakt het allemaal 'af'.
'n Dikke merci, Aksi. Tot snel!
Aantekeningen uit het ondergrondse
SKaGeN speelt Aantekeningen uit het ondergrondse
Monoloog door Clara van den Broek, met muziek van Harald Austbø
Monoloog door Clara van den Broek, met muziek van Harald Austbø
Lief publiek,
Ik wil u graag iets tonen, iets van mezelf. Niet uit narcisme. Niet uit exhibitionisme. Ik wil graag weten of u ook voelt wat ik voel. Of u ook lijdt aan schaamte, lafheid, grootheidswaan, eenzaamheid, hunkering naar liefde. Misschien in miniatuurvorm, vanbinnen, zonder dat iemand het ziet? Ik zal het u niet vragen. U zal niet hoeven antwoorden. Maar wij zullen het voelen. Of we samen zijn. Of u voelt wat ik voel. Of we elkaar begrijpen. Of mensen elkaar begrijpen. Op de tast loop ik in een witte ruimte langs een blinde muur. Ergens is een deur, quasi onzichtbaar. Ik weet het: ik heb ze al gezien. Ik zoek ze opnieuw. Ik moet ze vinden. Als ik ze open, zal ik bij u zijn. Ik zal niet meer alleen zijn. Ik zal u in de ogen kijken. U zal mij in de ogen kijken. En wij zullen samen zijn. Daar verlang ik naar, meer dan naar wat ook.
Met vriendelijke groet,
Clara
In Aantekeningen uit het Ondergrondse doet het hoofdpersonage niets anders dan denken. Zozeer zelfs dat hij niet meer tot handelen in staat is. Hij redeneert alles kapot. Maar op zompige bodem van zijn redeneringen komt hij altijd weer hetzelfde tegen: het verlangen om door een liefdevol iemand te worden gered.
Clara van den Broek bewerkt Dostojevski’s gelijknamige novelle tot een pakkende, hedendaagse voorstelling
Tekst: op basis van M.F.Dostojevski, Aantekeningen uit het Ondergrondse
Tekstbewerking, concept en spel: Clara van den Broek
Muziek en spel: Harald Austbø
Scènebeeld en kostuums: Luc Vleugels
Techniek: Jeroen Wuyts
Danscoaching: Jetty Roels
Productie: SKaGeN, in coproductie met TAKT Dommelhof, C-mine Cultuurcentrum Genk, STUK, CCBe. Met de steun van de Vlaamse Regering. I.s.m. De Tijd.
vrijdag 1 april 2011 | 20u15 | PREMIERE
Cultuurcentrum Genk C-mine
+32 (0)89/65 44 80 | www.cultuurcentrumgenk.be
Er zijn mensen die zeggen dat vrouwen geen mannen kunnen spelen. Clara van den Broek bewijst met aantekening uit het ondergrondse knalhard het tegendeel. Wat een monoloog! Subliem is het minste wat je ervan kan zeggen.
De scenografie door Luc Vleugels was sober maar uiterst mooi. De belichting met extreme precisie afgesteld.
De cello die bij het stuk gespeeld werd, niet te versmaden.
Het stuk zit boordevol zware emotie. Op sommige momenten weet men niet of men nu moet lachen of verdrietig zijn.
Het was de eerste keer dat ik naar een monoloog ging kijken en ik werd aangenaam verrast.
Het taalgebruik in het stuk was prachtig. Op een gegeven moment zegt het personage iets van: "het malse gras glansde en golfde als pas gewassen haren". Hoe mooi kan je het verwoorden!
Wat het zaaltje in C-mine betreft, zeer mooi maar ik voelde me net een reuzin die in een dwergenstoel gekneld zat. Spijtig..
Los van mijn grote gestalte maakte deze voorstelling van een anders gewone vrijdagavond een perfecte vrijdagavond.
Hoedje af lieve mensen en bedankt voor het aangename gezelschap na het toneelstuk!
zaterdag 26 maart 2011
Zephir en Eric Raeves
Vandaag hadden we nog eens een les muzische vorming. Ze zijn al erg schaars dus die momenten moeten we met beide handen grijpen.
Verschillende kunstenaars/muzische mensen kwamen hun zegje doen en wij mochten luisteren en er uithalen wat voor ons belangrijk was.
Het was erg interessant hun visie te horen. Het waren stuk voor stuk mensen gedreven door hun passie.
Wat ik geleerd heb uit deze sessie is dat je nooit mag opgeven als je denkt dat je vastzit. Je kan het beter langs andere invalshoeken bekijken, met andere mensen, opnieuw proberen, eens een nachtje over slapen.. maar nooit opgeven.
Think out of the box primeert.
Laat je leiden door je zintuigen, neem ten volle overal geuren, kleuren, geluiden, details in je op, misschien kan je wel iets verwerken in een nieuwe creatie.
We kregen een erg moeilijke opdracht van Eric Raeves (danser, choreograaf, fotograaf..). Moeilijk, voor mij toch.
(Meer info over Eric Raeves: http://www.talkinghead.be/?tag=eric-raeves )
Fotografeer 5 dingen (meerdere foto's) en kies dan de beste foto van elk. Doe dit in een groepje van 4 mensen en vergelijk jullie beste foto's. Zoek dan hoe je dit zou presenteren op een tentoonstelling, maar gebruik iets dat in het oog springt om de overeenkomst aan te geven. Dat kon vanalles zijn. Ruim denken dus.
Dat fotograferen was peanuts, maar daar dan nog iets mee doen in samenwerking met een aantal andere personen. Ik had geen idee dat het zo moeilijk kon zijn.
We hadden ook niet ver genoeg gedacht, niet genoeg 'losgelaten'. We beten ons vast in wat er op de foto's stond en probeerden dan onze lichamen en de omgeving in te schakelen. Zo voor de hand liggend gezocht. Terwijl als je verder zou kijken je zoveel mogelijkeden ziet. Het ging namelijk niet expliciet om 'ons'.
Ruimer denken Uschi, ruimer.
Als je dan naar huis rijdt zit je boordevol ideeën en plannen. Tot je dan thuis de deur opendoet en de realiteit je inhaalt, want met twee kleine kinderen en een zoontje met speciale zorgen is er natuurlijk meer te doen dan muzisch bezig te zijn.
Hoedanook kon ik 's avonds toch nog een beetje muzisch mijmeren en dromen van wat ik allemaal zou kunnen doen als ik een beetje meer tijd en vrijheid kreeg.
Dat belet me niet om mijn foto's te laten zien getrokken in het atelier van Zephir, een heel dankbare site waar ik dagen zou kunnen rondzwerven alleen maar om foto's te trekken. http://www.zephyr-wellen.be/
Verschillende kunstenaars/muzische mensen kwamen hun zegje doen en wij mochten luisteren en er uithalen wat voor ons belangrijk was.
Het was erg interessant hun visie te horen. Het waren stuk voor stuk mensen gedreven door hun passie.
Wat ik geleerd heb uit deze sessie is dat je nooit mag opgeven als je denkt dat je vastzit. Je kan het beter langs andere invalshoeken bekijken, met andere mensen, opnieuw proberen, eens een nachtje over slapen.. maar nooit opgeven.
Think out of the box primeert.
Laat je leiden door je zintuigen, neem ten volle overal geuren, kleuren, geluiden, details in je op, misschien kan je wel iets verwerken in een nieuwe creatie.
We kregen een erg moeilijke opdracht van Eric Raeves (danser, choreograaf, fotograaf..). Moeilijk, voor mij toch.
(Meer info over Eric Raeves: http://www.talkinghead.be/?tag=eric-raeves )
Fotografeer 5 dingen (meerdere foto's) en kies dan de beste foto van elk. Doe dit in een groepje van 4 mensen en vergelijk jullie beste foto's. Zoek dan hoe je dit zou presenteren op een tentoonstelling, maar gebruik iets dat in het oog springt om de overeenkomst aan te geven. Dat kon vanalles zijn. Ruim denken dus.
Dat fotograferen was peanuts, maar daar dan nog iets mee doen in samenwerking met een aantal andere personen. Ik had geen idee dat het zo moeilijk kon zijn.
We hadden ook niet ver genoeg gedacht, niet genoeg 'losgelaten'. We beten ons vast in wat er op de foto's stond en probeerden dan onze lichamen en de omgeving in te schakelen. Zo voor de hand liggend gezocht. Terwijl als je verder zou kijken je zoveel mogelijkeden ziet. Het ging namelijk niet expliciet om 'ons'.
Ruimer denken Uschi, ruimer.
Als je dan naar huis rijdt zit je boordevol ideeën en plannen. Tot je dan thuis de deur opendoet en de realiteit je inhaalt, want met twee kleine kinderen en een zoontje met speciale zorgen is er natuurlijk meer te doen dan muzisch bezig te zijn.
Hoedanook kon ik 's avonds toch nog een beetje muzisch mijmeren en dromen van wat ik allemaal zou kunnen doen als ik een beetje meer tijd en vrijheid kreeg.
Dat belet me niet om mijn foto's te laten zien getrokken in het atelier van Zephir, een heel dankbare site waar ik dagen zou kunnen rondzwerven alleen maar om foto's te trekken. http://www.zephyr-wellen.be/
vrijdag 25 maart 2011
Schrijven: het wonder van de fantasie
Kleuters worden verwend met de prachtigste prentenboeken, maar wanneer ze eindelijk kunnen lezen worden de boeken vaak een stuk minder speels.
In deze cursus zoeken we creatieve oplossingen om die speelsheid vast te houden. We proberen te ontdekken hoe we woord en beeld in evenwicht krijgen en waarmee beginnende lezertjes het best te verleiden zijn. Dan kruipen we zelf in de huid van een kind, en fantaseren er duchtig op los.
Met de praktische tips die jullie worden aangereikt, moet het zeker lukken een verhaal uit je pen te schudden dat kinderen tussen 6 en 8 jaar écht kan boeien.
De Bron
Koetsweg 122
3010 Kessel-Lo
Begeleiding
Sandrine Lambert is auteur en illustrator van kinderboeken. Vorig jaar verscheen haar eerste roman voor volwassenen: Wildgroen (uitgeverij Lemmens).
Wat een fantastische workshop. Drie vrijdag namiddagen mag ik genieten van het wonder van de fantasie.
Wat boeit ze, onze 6 tot 9-jarigen, waarom boeit het ze en hoe kunnen we het brengen. Wat mogen we niet vergeten? Wat kan ertoe bijdragen, dat een boek zo gemaakt wordt, dat ze het in een ruk willen uitlezen.
Alledaagse teksten worden hervormd tot literaire pareltjes. We mogen teksten omvormen naar eenlettergrepige teksten en eigen teksten schrijven rond een gegeven thema. Lekker naar buiten in de zon en dromen en schrijven maar.
De mensen die ik ontmoet heb zijn erg interessant, begaafd en ontzettend fantasierijk.
Genieten is het woord...
Mensen die meer info willen over Sandrine Lambert, haar werk en workshops kunnen hier een kijkje nemen:
http://users.telenet.be/sandrine.lambert/
In deze cursus zoeken we creatieve oplossingen om die speelsheid vast te houden. We proberen te ontdekken hoe we woord en beeld in evenwicht krijgen en waarmee beginnende lezertjes het best te verleiden zijn. Dan kruipen we zelf in de huid van een kind, en fantaseren er duchtig op los.
Met de praktische tips die jullie worden aangereikt, moet het zeker lukken een verhaal uit je pen te schudden dat kinderen tussen 6 en 8 jaar écht kan boeien.
De Bron
Koetsweg 122
3010 Kessel-Lo
Begeleiding
Sandrine Lambert is auteur en illustrator van kinderboeken. Vorig jaar verscheen haar eerste roman voor volwassenen: Wildgroen (uitgeverij Lemmens).
Wat een fantastische workshop. Drie vrijdag namiddagen mag ik genieten van het wonder van de fantasie.
Wat boeit ze, onze 6 tot 9-jarigen, waarom boeit het ze en hoe kunnen we het brengen. Wat mogen we niet vergeten? Wat kan ertoe bijdragen, dat een boek zo gemaakt wordt, dat ze het in een ruk willen uitlezen.
Alledaagse teksten worden hervormd tot literaire pareltjes. We mogen teksten omvormen naar eenlettergrepige teksten en eigen teksten schrijven rond een gegeven thema. Lekker naar buiten in de zon en dromen en schrijven maar.
De mensen die ik ontmoet heb zijn erg interessant, begaafd en ontzettend fantasierijk.
Genieten is het woord...
Mensen die meer info willen over Sandrine Lambert, haar werk en workshops kunnen hier een kijkje nemen:
http://users.telenet.be/sandrine.lambert/
donderdag 24 maart 2011
Lekker knutselen in de klas
Vandaag mochten de kinderen een mooie grote lenteboom schilderen.
Eerst een boom met takken en wortels tekenen met vetkrijt, vervolgens overschilderen met ecoline (grond, lucht) en als laatste de blaadjes maken door allemaal stipjes plakaatverf te zetten met hun vingertjes.
Hoe meer kleuren hoe liever.
Wat hebben ze flink gewerkt, mijn kleine rakkers.
En trots dat ze waren op hun mooie bomen. En ik was ook wel trots op hen.
Ik zou wel foto's willen plaatsen, maar ik ben te moe. Dit zal voor een keer ook wel volstaan.
Het is eigenlijk wel raar.. we moeten elke les iets muzisch brengen, en werken aan de ontwikkeling van de muzische mens in ons. Het is niet moeilijk om elke les iets muzisch te brengen. Vaak doe ik het met taal, ik zal altijd wel een verhaal of gedicht integreren in mijn les, meestal als intro. Om te eindigen doe ik altijd wel een knutselopdrachtje.
Eerst een boom met takken en wortels tekenen met vetkrijt, vervolgens overschilderen met ecoline (grond, lucht) en als laatste de blaadjes maken door allemaal stipjes plakaatverf te zetten met hun vingertjes.
Hoe meer kleuren hoe liever.
Wat hebben ze flink gewerkt, mijn kleine rakkers.
En trots dat ze waren op hun mooie bomen. En ik was ook wel trots op hen.
Ik zou wel foto's willen plaatsen, maar ik ben te moe. Dit zal voor een keer ook wel volstaan.
Het is eigenlijk wel raar.. we moeten elke les iets muzisch brengen, en werken aan de ontwikkeling van de muzische mens in ons. Het is niet moeilijk om elke les iets muzisch te brengen. Vaak doe ik het met taal, ik zal altijd wel een verhaal of gedicht integreren in mijn les, meestal als intro. Om te eindigen doe ik altijd wel een knutselopdrachtje.
donderdag 17 maart 2011
maandag 14 maart 2011
Schrijfdag 14 mei 2011 Cultuurcentrum Hasselt
Eindelijk ingeschreven in enkele workshops op de schrijfdag van 14/05/2011. We zullen nog zien welke het exact gaan worden.
En wie anders dan mijn lieve vriendin Birgit Stulens (tante Bibi) mocht de affiche van de schrijfdag ontwerpen?
Ook heb ik me in Leuven via Wisper ingeschreven in een workshop wat betreft het schrijven van kinderboeken, namelijk "schrijven - het wonder van de fantasie". Het lijkt misschien gemakkelijk, maar dat is het bijlange niet.
David en ik kunnen proberen onze krachten te bundelen en misschien komt er wel iets uit de bus? Wie weet. Als de 'iever' er is.
Het literaire, het fantastische, het kinderlijke, het illustratieve... bundelen die handel.
Nu nog ergens een hoopje 'tijd' kopen.
© Linkerpoot illustraties
En wie anders dan mijn lieve vriendin Birgit Stulens (tante Bibi) mocht de affiche van de schrijfdag ontwerpen?
Ook heb ik me in Leuven via Wisper ingeschreven in een workshop wat betreft het schrijven van kinderboeken, namelijk "schrijven - het wonder van de fantasie". Het lijkt misschien gemakkelijk, maar dat is het bijlange niet.
David en ik kunnen proberen onze krachten te bundelen en misschien komt er wel iets uit de bus? Wie weet. Als de 'iever' er is.
Het literaire, het fantastische, het kinderlijke, het illustratieve... bundelen die handel.
Nu nog ergens een hoopje 'tijd' kopen.
© Linkerpoot illustraties
Literair museum: Leo Timmers
Hij is dan wel geen Vreemde Vogel, maar zijn tekeningen mogen er wel zijn ! En bovendien gebeurt het niet elke dag dat een tekenaar als Leo Timmers te gast is in het Literair Museum in Hasselt.
Van 13 maart tot 15 oktober 2011 kan je daar terecht voor een prachtige tentoonstelling van originele illustraties uit de kinderboeken die Leo zelf bedenkt, schrijft en tekent. Het zijn stuk voor stuk sterke verhalen, niet zozeer door de taal of de plot, maar wel door de pakkende, krachtige beelden met heldere lijnen en kleuren. Naast originele illustraties toont de tentoonstelling ook vele voorbereidende schetsen en proefboekjes die Leo maakt als hij aan een nieuw boek werkt. En omdat dieren en vervoermiddelen zijn constante aanwezigen in zijn werk, vormen ze ook de rode draad doorheen deze tentoonstelling.
Ik kende Leo Timmers niet zo goed, maar het bezoek aan deze tentoonstelling heeft mijn ogen geopend. Heel mooie illustraties. Prachtige kinderboeken. Het was interessant dat David en ik iemand tegen kwamen die we beiden van vroeger kenden en die samen met Leo Timmers een boek uitgegeven had. Hij deed de tekst en Leo Timmers de illustraties. David denkt al langer aan de boekenwereld instappen. De wereld is klein en onmetelijk interessant.
In de ban van Carll Cneut (Bibliotheek Genk)
Onlangs vroeg een vriendin van mij of ik ook naar de tentoonstelling van Carll Cneut ging, in Genk. Ik zei "Carl wie?". Ze legde me uit dat Carll Cneut een illustrator van kinderboeken is en ik vond dat reden genoeg om eens een kijkje te gaan nemen.
Er hingen alleen illustraties van varkens. Niet echt denderend veel. Mooi, maar gewoon een teveel aan varkens. De illustraties leken heel erg op elkaar.
Enkele dagen voordien had ik een boekje in de bibliotheek van Hasselt gehaald. Naar aanleiding van het thema 'geheim' van de jeugdboekenweek had ik gekozen voor 'het geheim van de keel van de nachtegaal' van Peter Verhelst. Na lang surfen en zoeken achter bekroonde boeken kwam ik dit pareltje tegen.
's Avonds, na de tentoonstelling van Carll Cneut, begon ik in mijn geheim boekje te lezen. En weet je wat ik toen zag? "MET PRENTEN VAN CARLL CNEUT". Alsjemenou. En het zijn heel mooie prenten. Er is zelfs een prachtige website van: http://www.carllcneut.es/.
Dit boekje heeft niet voor niets tal van prijzen gekregen:
Onze landgenoten Carll Cneut en Peter Verhelst hebben de Woutertje Pieterse Prijs 2009 gekregen voor 'Het geheim van de keel van de nachtegaal'. Aan de Nederlandse prijs is een oorkonde en een bedrag van 15.000 euro verbonden.
"Dit schitterende prentenboek kan door werkelijk iedereen worden gelezen", luidt het oordeel van de jury. "Het overschrijdt niet alleen de leeftijdsgrenzen, maar ook de grenzen tussen beeld, tekst en vormgeving."
"Aan de basis stond het sprookje van Andersen over de Chinese nachtegaal, die eerst wordt vereerd en dan wordt veronachtzaamd. Verhelst en Cneut hebben een compleet nieuw kunstwerk geschapen."
De prijs voor kinder- en jeugdboeken werd voor de tweeëntwintigste keer uitgereikt.
Zo zie je maar, niet te snel stoppen met kijken en onderzoeken.
Meer info over Carll Cneut uiteraard op :
www.carllcneut.com
Er hingen alleen illustraties van varkens. Niet echt denderend veel. Mooi, maar gewoon een teveel aan varkens. De illustraties leken heel erg op elkaar.
Enkele dagen voordien had ik een boekje in de bibliotheek van Hasselt gehaald. Naar aanleiding van het thema 'geheim' van de jeugdboekenweek had ik gekozen voor 'het geheim van de keel van de nachtegaal' van Peter Verhelst. Na lang surfen en zoeken achter bekroonde boeken kwam ik dit pareltje tegen.
's Avonds, na de tentoonstelling van Carll Cneut, begon ik in mijn geheim boekje te lezen. En weet je wat ik toen zag? "MET PRENTEN VAN CARLL CNEUT". Alsjemenou. En het zijn heel mooie prenten. Er is zelfs een prachtige website van: http://www.carllcneut.es/.
Dit boekje heeft niet voor niets tal van prijzen gekregen:
Onze landgenoten Carll Cneut en Peter Verhelst hebben de Woutertje Pieterse Prijs 2009 gekregen voor 'Het geheim van de keel van de nachtegaal'. Aan de Nederlandse prijs is een oorkonde en een bedrag van 15.000 euro verbonden.
"Dit schitterende prentenboek kan door werkelijk iedereen worden gelezen", luidt het oordeel van de jury. "Het overschrijdt niet alleen de leeftijdsgrenzen, maar ook de grenzen tussen beeld, tekst en vormgeving."
"Aan de basis stond het sprookje van Andersen over de Chinese nachtegaal, die eerst wordt vereerd en dan wordt veronachtzaamd. Verhelst en Cneut hebben een compleet nieuw kunstwerk geschapen."
De prijs voor kinder- en jeugdboeken werd voor de tweeëntwintigste keer uitgereikt.
Zo zie je maar, niet te snel stoppen met kijken en onderzoeken.
Meer info over Carll Cneut uiteraard op :
www.carllcneut.com
donderdag 10 maart 2011
Handpoking = ook kunst.
David heeft zich onlangs een tattoo laten zetten door de enige echte Elke Onzea en dat helemaal 'hand-poked', namelijk nog op traditionele wijze.
Definitie: "A tattoo is a marking made by inserting indelible ink into the dermis layer of the skin to change the pigment for decorative or other reasons."
Als thema heeft hij Alice in Wonderland gebruikt. Een ode aan de fantasie...
Definitie: "A tattoo is a marking made by inserting indelible ink into the dermis layer of the skin to change the pigment for decorative or other reasons."
Als thema heeft hij Alice in Wonderland gebruikt. Een ode aan de fantasie...
zaterdag 5 maart 2011
vrijdag 4 maart 2011
Expo: GAL - een halve eeuw op het scherp van de snee
Genk C-Mine
C-Mine 10
3600 GENK
Beelden zeggen vaak meer dan woorden.Een mooi voorbeeld daarvan is ongetwijfeld cartoonist GAL. Hij heeft immers de afgelopen halve eeuw op kritische maar ook erg creatieve wijze gekleurd met zijn vaak vlijmscherpe cartoons in Knack. Nu Gerard Alsteens zeventig werd, vond curieus het hoog tijd om hem een overzichtstentoonstelling te gunnen.Met meer dan honderden originele tekeningen krijgt u een overzicht van 50 jaar politieke geschiedenis van België en de wereld. Bij 50 van zijn werken geven evenveel journalisten, politici, schrijvers en kunstenaars commentaar.
Gal selecteerde zelf zijn werken. Curieus kaderde ze in hun historisch perspectief.De tentoonstelling ging onder heel wat media-aandacht enkele weken geleden van start in het Vlaams Parlement en reist nu heel Vlaanderen rond.
In Limburg is deze te bezichtigen van 5 maart tot 27 maart 2011 in GENK C-MINE
Een geweldige tentoonstelling. Politiek, keihard en toch zo mooi. Een onverbloemde overzichtstentoonstelling van de jaren 50 tot nu. Met illustraties, teksten en videobeelden verkondigde Gerard Alsteens zijn mening. En zijn mening mag er wezen!
We hebben er dik van genoten. Dankjewel Gal.
Als toetje nog even de speech van Stijn Meuris:
GAL - GERARD ALSTEENS
Tegenwoordig kan ik er al wat beter tegen, maar vroeger kreeg ik altijd schrik als ik een tekening van GAL zag opduiken. Ik las dan de Knack - eerst de Joepie, 's middags Het Belangske, 's namiddags den HUMO en later op de avond de Knack, ja, zo'n jongen was ik -, en dan bladerde ik met de grootst mogelijke voorzichtigheid iedere pagina om - in de hoop dat zo'n tekening van GAL mij niet plotseling brutaal in het gezicht aanstaarde. Het kon gebeuren dat ik, indien dat onverhoeds toch het geval was, snel een bladzijde terug bladerde - om daar dan nog maar eens een droevig stuk over de Belgische politiek te herlezen - toen al -, om toch maar niet geconfronteerd te worden met de gruwelijke cartoon die vanachter de volgende pagina grijnzend in een hinderlaag lag te wachten.
Ja, ik was een angstige tiener. Maar ik was niet de enige: bij mij in de klas zaten jongens en meisjes die d'r nachtmerries aan overhielden, aan die tekeningen in de Knack. Toegegeven, dat waren mietjes waarmee het ook later niet bepaald goed gekomen is, maar toch. Die dingen van GAL, die waren berucht. Thuis werd ik weliswaar erg vrij en post-modern opgevoed, met als gevolg dat het raadplegen van de Playboy, de Hustler, de Gay-Monthly en zelfs P-Magazine werd aangemoedigd, maar als het over Knack ging - en meerbepaald over de tekeningen van GAL, dan kon het gebeuren dat mijn ma me moederlijk vroeg of ik dat nu wel echt nodig was, op mijn leeftijd. Ik ben blij dat ik toen doorgezet heb. Vooral wat de P-Magazine betreft.
Maar sedert een jaar of drie, toen m'n pubertrauma's enigszins onder controle leken te zijn, begin ik de schoonheid van de lelijkheid te ontdekken. En nu weet ik het zeker: die tekeningen van GAL, dat zijn stuk voor stuk parels. Getekend met een enorme zin voor detail en invalshoek, het zijn bijna wiskundig correcte waarnemingen, niet zelden samengesteld volgens de methode van de vrije associatie. Elementen uit de actua worden uitvergroot, samengeplakt en van een andere context voorzien, net zolang tot er een groteske collage ontstaat. Er valt zelden iets te lachen, en GAL stuurt ook niet aan op de glimlach. Dat vind ik prima. Dit zijn fresco's, en geen fratsen. Fratsen zijn er al genoeg, en doorgaans kan ik er niet mee lachen, wat ontegensprekelijk toch de bedoeling zou moeten zijn. Maar gefrats leidt al snel tot gepruts, en daar word ik niet vrolijk van.
D'r schuilt ook altijd een zekere pijn in de werken van GAL. Een explosie in een hersenpan, een stuk of wat onoordeelkundig geämputeerde ledematen bij een gekende politicus, een vermoeide blik van een prominent lid van het koninklijk huis. Een vlijmscherp scheermesje midden in een gezicht. Het moet zijn dat Gerard Alsteens ofwel een sado-masochist is, dan wel op z'n minst een man met een onverwerkte fetisj wat verwondingen betreft, zowel fysieke als geestelijke. En opnieuw vind ik dat prima. Nogmaals, ik ben zowel de Joepie als Het Belangske gewoon, dus qua verwondingen kan mij niks meer verbazen.
Mensen die het kunnen weten, beweren echter dat Gerard Alsteens in weze een hoogst beminnelijke verschijning is, iemand die zich elegant en elokwent door het leven begeeft en links en rechts al eens een deur voor iemand openhoudt. Een echte gentleman. Ik zeg dan: met zo'n mannen moet je oppassen. De meest succesvolle seriemoordenaars houden al wel eens een deur open, om dan meteen daarna hun slachtoffer langs achteren te besluipen. Enfin, ik wil daar niet te diep op ingaan, maar de kans bestaat dat Gerard Alsteens blij mag zijn dat hij een creatief alter-ego heeft aangeboord dat hem in staat stelt dergelijke onderhuidse fantasieën te ventileren in wonderlijke spotprenten. Iets zegt me ook dat wij blij mogen zijn dat Gerard Alsteens dat heeft gedaan: vooral omdat ons anders al die dappere, duistere en dwingende tekeningen werden onthouden.
GAL is wat mij betreft een Galliër. En ik vind hem de dapperste aller Galliërs...
Stijn Meuris
C-Mine 10
3600 GENK
Beelden zeggen vaak meer dan woorden.Een mooi voorbeeld daarvan is ongetwijfeld cartoonist GAL. Hij heeft immers de afgelopen halve eeuw op kritische maar ook erg creatieve wijze gekleurd met zijn vaak vlijmscherpe cartoons in Knack. Nu Gerard Alsteens zeventig werd, vond curieus het hoog tijd om hem een overzichtstentoonstelling te gunnen.Met meer dan honderden originele tekeningen krijgt u een overzicht van 50 jaar politieke geschiedenis van België en de wereld. Bij 50 van zijn werken geven evenveel journalisten, politici, schrijvers en kunstenaars commentaar.
Gal selecteerde zelf zijn werken. Curieus kaderde ze in hun historisch perspectief.De tentoonstelling ging onder heel wat media-aandacht enkele weken geleden van start in het Vlaams Parlement en reist nu heel Vlaanderen rond.
In Limburg is deze te bezichtigen van 5 maart tot 27 maart 2011 in GENK C-MINE
Een geweldige tentoonstelling. Politiek, keihard en toch zo mooi. Een onverbloemde overzichtstentoonstelling van de jaren 50 tot nu. Met illustraties, teksten en videobeelden verkondigde Gerard Alsteens zijn mening. En zijn mening mag er wezen!
We hebben er dik van genoten. Dankjewel Gal.
Als toetje nog even de speech van Stijn Meuris:
GAL - GERARD ALSTEENS
Tegenwoordig kan ik er al wat beter tegen, maar vroeger kreeg ik altijd schrik als ik een tekening van GAL zag opduiken. Ik las dan de Knack - eerst de Joepie, 's middags Het Belangske, 's namiddags den HUMO en later op de avond de Knack, ja, zo'n jongen was ik -, en dan bladerde ik met de grootst mogelijke voorzichtigheid iedere pagina om - in de hoop dat zo'n tekening van GAL mij niet plotseling brutaal in het gezicht aanstaarde. Het kon gebeuren dat ik, indien dat onverhoeds toch het geval was, snel een bladzijde terug bladerde - om daar dan nog maar eens een droevig stuk over de Belgische politiek te herlezen - toen al -, om toch maar niet geconfronteerd te worden met de gruwelijke cartoon die vanachter de volgende pagina grijnzend in een hinderlaag lag te wachten.
Ja, ik was een angstige tiener. Maar ik was niet de enige: bij mij in de klas zaten jongens en meisjes die d'r nachtmerries aan overhielden, aan die tekeningen in de Knack. Toegegeven, dat waren mietjes waarmee het ook later niet bepaald goed gekomen is, maar toch. Die dingen van GAL, die waren berucht. Thuis werd ik weliswaar erg vrij en post-modern opgevoed, met als gevolg dat het raadplegen van de Playboy, de Hustler, de Gay-Monthly en zelfs P-Magazine werd aangemoedigd, maar als het over Knack ging - en meerbepaald over de tekeningen van GAL, dan kon het gebeuren dat mijn ma me moederlijk vroeg of ik dat nu wel echt nodig was, op mijn leeftijd. Ik ben blij dat ik toen doorgezet heb. Vooral wat de P-Magazine betreft.
Maar sedert een jaar of drie, toen m'n pubertrauma's enigszins onder controle leken te zijn, begin ik de schoonheid van de lelijkheid te ontdekken. En nu weet ik het zeker: die tekeningen van GAL, dat zijn stuk voor stuk parels. Getekend met een enorme zin voor detail en invalshoek, het zijn bijna wiskundig correcte waarnemingen, niet zelden samengesteld volgens de methode van de vrije associatie. Elementen uit de actua worden uitvergroot, samengeplakt en van een andere context voorzien, net zolang tot er een groteske collage ontstaat. Er valt zelden iets te lachen, en GAL stuurt ook niet aan op de glimlach. Dat vind ik prima. Dit zijn fresco's, en geen fratsen. Fratsen zijn er al genoeg, en doorgaans kan ik er niet mee lachen, wat ontegensprekelijk toch de bedoeling zou moeten zijn. Maar gefrats leidt al snel tot gepruts, en daar word ik niet vrolijk van.
D'r schuilt ook altijd een zekere pijn in de werken van GAL. Een explosie in een hersenpan, een stuk of wat onoordeelkundig geämputeerde ledematen bij een gekende politicus, een vermoeide blik van een prominent lid van het koninklijk huis. Een vlijmscherp scheermesje midden in een gezicht. Het moet zijn dat Gerard Alsteens ofwel een sado-masochist is, dan wel op z'n minst een man met een onverwerkte fetisj wat verwondingen betreft, zowel fysieke als geestelijke. En opnieuw vind ik dat prima. Nogmaals, ik ben zowel de Joepie als Het Belangske gewoon, dus qua verwondingen kan mij niks meer verbazen.
Mensen die het kunnen weten, beweren echter dat Gerard Alsteens in weze een hoogst beminnelijke verschijning is, iemand die zich elegant en elokwent door het leven begeeft en links en rechts al eens een deur voor iemand openhoudt. Een echte gentleman. Ik zeg dan: met zo'n mannen moet je oppassen. De meest succesvolle seriemoordenaars houden al wel eens een deur open, om dan meteen daarna hun slachtoffer langs achteren te besluipen. Enfin, ik wil daar niet te diep op ingaan, maar de kans bestaat dat Gerard Alsteens blij mag zijn dat hij een creatief alter-ego heeft aangeboord dat hem in staat stelt dergelijke onderhuidse fantasieën te ventileren in wonderlijke spotprenten. Iets zegt me ook dat wij blij mogen zijn dat Gerard Alsteens dat heeft gedaan: vooral omdat ons anders al die dappere, duistere en dwingende tekeningen werden onthouden.
GAL is wat mij betreft een Galliër. En ik vind hem de dapperste aller Galliërs...
Stijn Meuris
Abonneren op:
Posts (Atom)