Expo: GAL - een halve eeuw op het scherp van de snee

Genk C-Mine
C-Mine 10
3600 GENK
Beelden zeggen vaak meer dan woorden.Een mooi voorbeeld daarvan is ongetwijfeld cartoonist GAL. Hij heeft immers de afgelopen halve eeuw op kritische maar ook erg creatieve wijze gekleurd met zijn vaak vlijmscherpe cartoons in Knack. Nu Gerard Alsteens zeventig werd, vond curieus het hoog tijd om hem een overzichtstentoonstelling te gunnen.Met meer dan honderden originele tekeningen krijgt u een overzicht van 50 jaar politieke geschiedenis van België en de wereld. Bij 50 van zijn werken geven evenveel journalisten, politici, schrijvers en kunstenaars commentaar.

Gal selecteerde zelf zijn werken. Curieus kaderde ze in hun historisch perspectief.De tentoonstelling ging onder heel wat media-aandacht enkele weken geleden van start in het Vlaams Parlement en reist nu heel Vlaanderen rond.
In Limburg is deze te bezichtigen van 5 maart tot 27 maart 2011 in GENK C-MINE

Een geweldige tentoonstelling. Politiek, keihard en toch zo mooi. Een onverbloemde overzichtstentoonstelling van de jaren 50 tot nu. Met illustraties, teksten en videobeelden verkondigde Gerard Alsteens zijn mening. En zijn mening mag er wezen!

We hebben er dik van genoten. Dankjewel Gal.

Als toetje nog even de speech van Stijn Meuris:

GAL - GERARD ALSTEENS

Tegenwoordig kan ik er al wat beter tegen, maar vroeger kreeg ik altijd schrik als ik een tekening van GAL zag opduiken. Ik las dan de Knack - eerst de Joepie, 's middags Het Belangske, 's namiddags den HUMO en later op de avond de Knack, ja, zo'n jongen was ik -, en dan bladerde ik met de grootst mogelijke voorzichtigheid iedere pagina om - in de hoop dat zo'n tekening van GAL mij niet plotseling brutaal in het gezicht aanstaarde. Het kon gebeuren dat ik, indien dat onverhoeds toch het geval was, snel een bladzijde terug bladerde - om daar dan nog maar eens een droevig stuk over de Belgische politiek te herlezen - toen al -, om toch maar niet geconfronteerd te worden met de gruwelijke cartoon die vanachter de volgende pagina grijnzend in een hinderlaag lag te wachten.

Ja, ik was een angstige tiener. Maar ik was niet de enige: bij mij in de klas zaten jongens en meisjes die d'r nachtmerries aan overhielden, aan die tekeningen in de Knack. Toegegeven, dat waren mietjes waarmee het ook later niet bepaald goed gekomen is, maar toch. Die dingen van GAL, die waren berucht. Thuis werd ik weliswaar erg vrij en post-modern opgevoed, met als gevolg dat het raadplegen van de Playboy, de Hustler, de Gay-Monthly en zelfs P-Magazine werd aangemoedigd, maar als het over Knack ging - en meerbepaald over de tekeningen van GAL, dan kon het gebeuren dat mijn ma me moederlijk vroeg of ik dat nu wel echt nodig was, op mijn leeftijd. Ik ben blij dat ik toen doorgezet heb. Vooral wat de P-Magazine betreft.

Maar sedert een jaar of drie, toen m'n pubertrauma's enigszins onder controle leken te zijn, begin ik de schoonheid van de lelijkheid te ontdekken. En nu weet ik het zeker: die tekeningen van GAL, dat zijn stuk voor stuk parels. Getekend met een enorme zin voor detail en invalshoek, het zijn bijna wiskundig correcte waarnemingen, niet zelden samengesteld volgens de methode van de vrije associatie. Elementen uit de actua worden uitvergroot, samengeplakt en van een andere context voorzien, net zolang tot er een groteske collage ontstaat. Er valt zelden iets te lachen, en GAL stuurt ook niet aan op de glimlach. Dat vind ik prima. Dit zijn fresco's, en geen fratsen. Fratsen zijn er al genoeg, en doorgaans kan ik er niet mee lachen, wat ontegensprekelijk toch de bedoeling zou moeten zijn. Maar gefrats leidt al snel tot gepruts, en daar word ik niet vrolijk van.

D'r schuilt ook altijd een zekere pijn in de werken van GAL. Een explosie in een hersenpan, een stuk of wat onoordeelkundig geämputeerde ledematen bij een gekende politicus, een vermoeide blik van een prominent lid van het koninklijk huis. Een vlijmscherp scheermesje midden in een gezicht. Het moet zijn dat Gerard Alsteens ofwel een sado-masochist is, dan wel op z'n minst een man met een onverwerkte fetisj wat verwondingen betreft, zowel fysieke als geestelijke. En opnieuw vind ik dat prima. Nogmaals, ik ben zowel de Joepie als Het Belangske gewoon, dus qua verwondingen kan mij niks meer verbazen.

Mensen die het kunnen weten, beweren echter dat Gerard Alsteens in weze een hoogst beminnelijke verschijning is, iemand die zich elegant en elokwent door het leven begeeft en links en rechts al eens een deur voor iemand openhoudt. Een echte gentleman. Ik zeg dan: met zo'n mannen moet je oppassen. De meest succesvolle seriemoordenaars houden al wel eens een deur open, om dan meteen daarna hun slachtoffer langs achteren te besluipen. Enfin, ik wil daar niet te diep op ingaan, maar de kans bestaat dat Gerard Alsteens blij mag zijn dat hij een creatief alter-ego heeft aangeboord dat hem in staat stelt dergelijke onderhuidse fantasieën te ventileren in wonderlijke spotprenten. Iets zegt me ook dat wij blij mogen zijn dat Gerard Alsteens dat heeft gedaan: vooral omdat ons anders al die dappere, duistere en dwingende tekeningen werden onthouden.
GAL is wat mij betreft een Galliër. En ik vind hem de dapperste aller Galliërs...

Stijn Meuris