Onder de moede maan - Gedichtendag 2011

Op 27 januari waag ik eens een bezoekje aan een gedichtenavond in Boekhandel Malpertuus in Genk, een van mijn favoriete boekhandels, op Waterstones in Brussel na (voor de modernisering), want als ik daar een voet binnen zet geraak ik niet meer buiten (= sluikreclame ;).

Het zou een licht programma met af en toe een ernstige noot worden.

Ik ben benieuwd...

--> Ik ben niet kunnen gaan. Het loopt niet steeds zoals we zouden willen. Ik ga wel nog terug naar de boekenwinkel om informatie in te winnen. Ik zou ook een poster krijgen.

Maar, net vandaag, op gedichtendag, heeft een vriend van mij een prachtig gedicht geschreven, dat ik toch graag zou willen delen.. gewoon, omdat het me ontroerde:

DE BEL
by Tom Briers on Thursday, 27 January 2011 at 20:25

Mijn papa is een echte held
Hij kent geen angst en zelden
heeft hij pijn
Hij kan spoken wegjagen en met zijn sterke spieren
redt hij me altijd uit de armen van de boeven en piraten
ja , zelfs als het monsters zijn

Ik was eens op de speelplaats verwikkeld
in een spel met knikkers maar
toen ging de bel
De grote jongens stalen alle knikkers
ook die van mij , weet je wel
Ik heb er om getrokken, geduwd en gestampt
Bitterheid bouw je op met de jaren
Ik wou toen dat ik mijn papa was

Soms als ik alleen ben maak
ik mij ontzichtbaar
kijk ik door de mensen heen
Dan kijk ik naar de bomen en de lucht
Dan lees ik hun verhalen
Ja, in eenzaamheid schuilt iets nostalgisch
Iedereen heeft geleden

'Papa, Pak' roept de kleine reus
Uitbundig zwaaiend met een ongerepte lach
En dan smelt ik met een traantje
Wie had dat gedacht?

De spoken zijn verdwenen maar
de boeven zijn nog steeds
Ze hebben een plaats gekregen
op de speelplaats in mijn hoofd

Dan komt opa langs
even maar, hij wil niet storen
'Je komt net op het goede moment'
'Je kleinzoon moet slapen, maar hij wil er niet van horen'
'Ik zal hem wel slapen leggen'
In rust woont het vertrouwen
Dan gaan ze samen naar boven, de helden.

Uiteraard is hier ook een plaats voorzien voor een pracht van een gedicht, geschreven door mijn lieve echtgenootje, naar aanleiding van de geboorte van Floran.
Wat ontroert hij me toch steeds weer met zijn mooie woorden. Het mag gezegd worden, het is een geweldige kunstenaar, echtgenoot en vader. Zonder belang van volgorde.

MIJN HELD
by David Vandecan on Monday, 31 January 2011 at 23:49

Daar stond ik,
ronddraaiend om mijn as,
met mijn voeten in de grond,
geketend door tijd en machteloos wachten.
met ogen die nooit meer dicht zouden gaan,
te wachten op jou.

je kwam als een bliksem,
als iets onverwacht,
je kwam als een levenloos wezen,
en toen, vol buizen en piepende machines,
niks klopte, buiten je kleine hart.

Het mooiste wezen ooit,
daar lag je, achter glas.
Ik kon je raken en ruiken
heel voorzichtig en broos.
toegeknepen ogen en nog slijm op je huid
vechtend, alsmaar vechtend,
mijn kleine mooie held.

Tot aan de hemel en terug,
zo ben jij gekomen,
Met een kracht die de tijd deed stilstaan,
geen wijzer die nog klopte,
geen klok die nog tikte.

verstijfd, verstokt, verschrokken en verslikt,
zo stonden de mensen na je verre reis.
Woorden waren moeilijk te vinden,
tranen des te meer,
en nu,
als ik je lach hoor,
lach ik telkens weer.
En:

GOMMETJE
by David Vandecan on Monday, 07 February 2011 at 23:51

wis mijn pijn, gommetje mijn,
neem alles weg, doe wat ik zeg,
mijn zakdoeken zijn niet groot genoeg,
zoveel tranen is niet wat ik vroeg.

Mijn geheugen doet me pijn,
Je herinnering scheurt telkens door mijn hoofd,
Hoe kon het anders zijn,hoe kon je anders van mij zijn,
Ik ben wel blij dat je zijn, mijn pijn verdoofd.

Is het ooit voorbij, vraag ik mijn vage schim.
maar dragen doe ik je, het is jou dat ik adem,
De vrucht van haar lenden,
het is jou dat ik leef, het is jou dat ik geef.